Τρίτη, 13 Γενάρη. Πρεμιέρα επίσημη.
Ξαναπήγα. Όταν σ' αρέσει κάτι, οι φορές πάντα είναι παραπάνω από μία. Όλες οι θέσεις ήταν γεμάτες. Θα 'χουν άγχος, σκέφτομαι. Σιγά, λες και είναι πρωτάρηδες. Θα καπνίζουν το ένα τσιγάρο πίσω απ' τ' άλλο, λέω στον Γιώργο. Ασ' τους ανθρώπους. Τους αφήνω.
Η πρώτη σειρά ν' απαθανατιστεί, γιατί πού θα βρεθούν ξανά όλοι αυτοί μαζί, στην πρώτη γραμμή; Κουτσούμπας, Σοφιανός, Αλεξίου, Νταλάρας, Άννα Νταλάρα, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Ρέμος, Μικρούτσικος, Ασλανίδου..Είμαι σχεδόν πίσω από την πλάτη του Νταλάρα και έχω μπροστά μου, στη σκηνή, τον Παπακωνσταντίνου. Μπαίνω νοερά στην αφίσα του 1991. Αττικόν, νεανικά σαράντα και οι δύο, με μακριά μαλλιά και τις κιθάρες στους ώμους. Η κασέτα με τα τραγούδια τους είναι πια "μασημένη". Την κρατήσαμε, όμως, τιμής ένεκεν. Χιλιάδες χιλιόμετρα ο πατέρας μου με το κόκκινο αυτοκίνητο, εμείς πίσω και η κασέτα στην ακούραστη επανάληψη. Όλη η πρώτη σειρά μια ημι-ασπρόμαυρη φωτογραφία. Έδινε χαμόγελο, έπαιρνε χαμόγελο. "Τίποτα δεν πάει χαμένο". Τραγουδάει μαζί τους και η Χ. Αλεξίου..απ' τη θέση της. Κάτι λέει ο Παπαδόπουλος. Η διπλανή του τον αγκαλιάζει..
Έτσι, πρέπει να είναι οι μουσικοθεατρικές παραστάσεις. Όπως το "9:05". Κανένας από όσους βρίσκονται στη σκηνή δεν έχει την αγωνία να "μπολτάρει" την ύπαρξή του ως κάτι ξεχωριστό. Κανείς. Ούτε ο υπέροχος κ. Βούλγαρης, ούτε ο Παπακωνσταντίνου, που έχει ζήσει 5 ζωές, ούτε ο Θηβαίος, ούτε ο Οδυσσέας, που είναι ένα από τα πιο φωτεινά μυαλά. Αν κάποια στιγμή συγκεντρώσει όλα του κείμενα σε μια έκδοση, θα μείνω ένα μήνα στο σπίτι με ξηρούς καρπούς και βιταμίνες και θα διαβάζω, θα διαβάζω..
Η αίσθηση που υπερισχύει, καθώς παρακολουθεί κανείς την παράσταση, είναι εκείνη της γενναιοδωρίας. Το "9:05" φτιάχτηκε από γενναιόδωρους ανθρώπους. Πάει και τελείωσε. Που δεν τους λείπουν κομμάτια, δεν τους λείπει το παρελθόν. Δεν τους λείπει τίποτα. Άνθρωποι που δεν ακύρωσαν κανένα όνειρο. Ξεκινώντας από το τραγούδι, είδαν όλους τους πιθανούς συνδυασμούς για να είναι η ζωή κοινός στόχος.
"Δε θέλω να είμαι το φύλλο, το νερό θέλω να γίνω". Χειροκρότημα.
"Δε χρωστάμε στους δανειστές, μόνο στους ποιητές μας χρωστάμε".
Όλοι όρθιοι. "Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ".
Μέχρι και οι φωτογράφοι ξεχάστηκαν και άφησαν τα "κλικς" για μετά. Δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες.
