Για την Κατερίνα Λέχου η σκηνή λίγο πριν βγει ως επαγγελματίας ηθοποιός για πρώτη φορά στο θέατρο είχε τις διαστάσεις μαύρης τρύπας. Και παρά το άγχος και την αγωνία της βρήκε το θάρρος και τη δυνάμη να πετάξει πάνω από αυτή. Έκτοτε ήξερε ότι εκεί ανήκει και συνεχίζει ακάθεκτα 28 χρόνια τώρα.
Η πρώτη μου φορά στο θέατρο ως επαγγελματίας ηθοποιός ήταν τη σεζόν 1987 – 88. Μόλις είχα τελειώσει τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και ο Γιώργος Λαζάνης με είχε πάρει για το « Πάρκο» του Μπότο Στράους που θα παιζόταν στη Φρυνίχου, μια σύγχρονή εκδοχή του «Ονείρου θερινής Νυχτός» του Σαίξπηρ. Εγώ έπαιζα την Ελένη, είχα μεγάλο ρόλο… δυστυχώς.
Οι λέξεις «αγωνία» και «άγχος» δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό που ένιωθα. Είχα την αίσθηση ότι θα με ρουφήξει μια μαύρη τρύπα μόλις εμφανιστώ στη σκηνή. Την τελευταία στιγμή πριν βγω, είπα στον εαυτό μου ότι αν σε «ρουφήξει αυτή η τρύπα θα εξαφανιστείς», πράγμα που δεν ήθελα καθόλου και ξαφνικά μια δύναμη, πραγματική δύναμη, με έσπρωξε να κάνω, έστω και μηχανικά. αυτά που έπρεπε. Τηρούμενων των συνθηκών καλά πήγαν τα πράγματα, μιας και το θέμα μου να μη λιποθυμήσω.
Τότε κατάλαβα ότι αυτή η δύναμη που με κινητοποίησε είναι μεγαλύτερη από το άγχος και ότι μπορώ να το αντέξω, γιατί περί αυτού πρόκειται: Να μπορείς να αντέχεις να βρίσκεσαι στη σκηνή. Αν μπορείς να υπάρξεις, να σταθείς στη σκηνή, είναι και δείγμα ότι εκεί ανήκεις. Αυτό το αίσθημα της αγωνίας βέβαια δε με έχει εγκαταλείψει ακόμα, μετά από 28 χρόνια, απλώς έχει μετριαστεί…
