Μία σπουδή για τον έρωτα και το θάνατο. Αυτό είναι ο "Ματωμένος γάμος" του Λόρκα. Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από τη Λένα Παπαληγούρα και τον Δημήτρη Μοθωναίο, λίγα λεπτά μετά το τέλος της παράστασης, στο θέατρο "Αποθήκη". Ένα μήνα και κάτι από την πρεμιέρα..και μιλάμε για ζωντάνια και τύχη.
Δεν είναι αυτονόητο, αν και θα' πρεπε, να ξεκινάς κάθε μέρα με κέφι για να πας στο θέατρο.
Δεν είναι αυτονόητο, αν και θα' πρεπε, να χαίρεσαι που θα συναντήσεις τους συναδέλφους σου.
Δεν είναι αυτονόητο, αν και θα' πρεπε, να κάνεις κάθε απόγευμα αστεία με τους εργαζόμενους του θεάτρου και να τους ρωτάς κάθε βράδυ πώς τους φάνηκε η παράσταση.
Δεν είναι αυτονόητο, αν και θα' πρεπε, το Σάββατο να καταφθάνουν όλοι με κουλούρια και γλυκά και να οργανώνεται πίκ-νικ για το διάλειμμα, ανάμεσα στη διπλή.
Δεν είναι αυτονόητο, αν και θα' πρεπε, να έχεις την παράσταση στο νου σου όλη τη μέρα και να έχεις κάθε βράδυ την ίδια αγωνία να ξανα-ανακαλύψεις το ρόλο σου και να τροφοδοτήσεις τον εαυτό σου με νέες ιδέες και σκέψεις.
Κι όμως όλα αυτά, αυτονόητα ή μη, στο "Ματωμένο γάμο" συμβαίνουν.
Θες γιατί είναι υπέροχο το έργο, θες γιατί ο Κακλέας επιδίωξε να διατηρεί η παράσταση τη ζωντάνιά της, θες γιατί είμαστε ωραία ομάδα, όλοι εμείς νιώθουμε τυχεροί που είμαστε εκεί.
Μετά από όλα αυτά...το γιατί δεν είναι αυτονόητο;
Λένα - Δημήτρης
30 Γενάρη 2015
Χ. Φ.
