Πήγαμε με τη μαμά, την Κυριακή το πρωί βόλτα. Δε διαβάζω ποτέ τις Κυριακές. Συνήθισα να διαβάζω από το Σάββατο. Όχι γιατί είμαι φυτό και τέτοια, αλλά γιατί θέλω κάθε Κυριακή να ξυπνάω, όποτε μου αρέσει και να προτείνω στους γονείς μου πότε το ένα και πότε το άλλο, όταν με ρωτούν "έχεις καμιά ιδέα για σήμερα;"
Την Κυριακή, εκεί που τρώγαμε ένα κομμάτι τούρτας από τα γενέθλια της Δάφνης, λέω στη μαμά "Πάμε στον Μυστικό κήπο; Πήγε και ο Άρης και μου είπε ότι του άρεσε". Και πήγαμε. Σταματήσαμε πρώτα στο περίπτερο στο Σύνταγμα, αγοράσαμε τη γνωστή κυριακάτικη εφημερίδα, ένα μπουκαλάκι νερό για μένα και τσίχλες για τη μαμά. Πάντα μασάει τσίχλες η μαμά. Και σε θεατρικές και σε κινηματογραφικές αίθουσες. Εγώ τη σκουντάω γιατί με ενοχλεί το "κλατς κλατς", αλλά αυτή κάνει πως δεν καταλαβαίνει.
"Ο Μυστικός κήπος" μου άρεσε πολύ. Μ' αρέσει έτσι και αλλιώς η μουσική, αλλά και όταν καταλαβαίνω ότι οι μεγάλοι δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον για τα παιδιά. Σαν να μπαίνουν στο μυαλό μας. Σαν να ξέρουν τα πάντα. Μετά την παράσταση, είπα στην Μαριάννα Τόλη ότι μου προκάλεσε χαρά αυτό που είδα και εκείνη με φίλησε στο μάγουλο. Είχα σημάδι από το κραγιόν της, γι' αυτό και ένα μικρό κορίτσι φώναζε, όταν βγήκαμε στο δρόμο, θέλω κι εγώ φιλί με κραγιόν.
* Ο μικρός Ορφέας είδε τον "Μυστικό κήπο" στο θέατρο Αμιράλ. Μου είπε ένα σωρό πράγματα, αλλά δεν είχα τίποτα για να τα καταγράψω. "Θα προσπαθήσω να γράψω όσα θυμάμαι, κοντά στο στυλ σου" του είπα. "Κάνε ό,τι θες" μου απάντησε και με απάλλαξε από κάθε φόβο.
Όλες τις λεπτομέρειες για τον "Μυστικό κήπο" θα τις βρείτε εδώ.
Χρύσα Φωτοπούλου
