Ο Σάμιουελ Μπέκετ ήταν Ιρλανδός λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Το έργο του είναι βασικά μινιμαλιστικό, και σύμφωνα με ορισμένους ερμηνευτές, βαθιά απαισιόδοξο για την ανθρώπινη φύση. Η απαισιοδοξία αυτή αντανακλάται από την εκτενή και περίεργη αίσθηση του χιούμορ στο έργο του, καθώς και από το γεγονός ότι η περιγραφή των εμποδίων στην ανθρώπινη ζωή εξυπηρετεί την επιθυμία του Μπέκετ να δείξει ότι το "ταξίδι" είναι που αξίζει, παρά τις δυσκολίες του.
Είναι μέσα σ' αυτούς που θα 'θελα να είχα γνωρίσει ο Μπέκετ. Νομίζω ότι θα τον καταλάβαινα ακόμη κι αν μου μιλούσε στα ιρλανδικά. Δεν ξέρω, αν μπορώ να τον δω απαισιόδοξο τον Μπέκετ. Έτσι είναι οι απαισιόδοξοι; Επειδή γνωρίζουν την ανθρώπινη φύση και τα αποτελέσμα των κινδύνων που παραμονεύουν; Επειδή ξέρουν το παράπέρα;
Αυτόν τον καιρό, στο Εθνικό παρουσιάζονται οι "Ευτυχισμένες μέρες". Γουίνι είναι η Σοφία Φιλιππίδου, θαμμένη στην άμμο του σκηνικού. Όταν έσβησαν τα φώτα της σκηνής χθες, βγήκε στην παγωμένη Αθήνα και έβγαλε φωτογραφία με το φρέσκο χιόνι. Την είδαμε στο διαδίκτυο και μας άρεσε.
Ο Μπέκετ κάποια στιγμή εκμυστηρεύτηκε στην ηθοποιό Brenda Bruce πως κατέληξε να γράψει τις Ευτυχισμένες Μέρες: «Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι το πιο τρομερό πράγμα που θα μπορούσε να σου συμβεί θα ήταν το να μην σου επιτρέπεται να κοιμάσαι, κάθε φορά που θα πήγαινε να σε πάρει ο ύπνος να ακούγεται ένα δυνατό καμπάνισμα κα να πετάγεσαι∙ να βουλιάζεις ζωντανός στο χώμα και να’ ναι γεμάτο μυρμήγκια ∙ και ο ήλιος να λάμπει αδιάκοπα, μέρα και νύχτα, και να μην υπάρχει ούτε ένα δέντρο ….να μην υπάρχει σκιά, τίποτα, κι εκείνη η καμπάνα να σε ξυπνάει όλη την ώρα και να μην έχεις υπάρχοντα, μερικά πράγματα μόνο για όλη σου η ζωή… και σκέφτηκα, ποιος θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει αυτό, να το υπομείνει μάλιστα τραγουδώντας. Μονάχα μια γυναίκα».
Μονάχα μια γυναίκα.
Χ.
