Με αφορμή τις "Ευμενίδες" του Αισχύλου, που θα παρουσιάσει σε μορφή μονόλογου, στο Φεστιβάλ Αθηνών, η Στεφανία Γουλιώτη, τον Ιούλιο, θα ήθελα να θυμηθώ μια δική μου ιστορία, από το καλοκαίρι του 2007.
Το καλοκαίρι εκείνο, στην ντάλα του καύσωνα (είχε ξεκινήσει ήδη από τον Μάη η φάση - φούρνος) το τέταρτο έτος του τμήματος της Φιλολογίας, του Πανεπιστημίου της Αθήνας, θα έδινε εξετάσεις στα τελευταία αρχαία της φοιτητικής του ζωής.
Στους χίλιους τόσους στίχους των Ευμενίδων. Ευμενίδες στη σχολή δίδασκε ένας καθηγητής, που είχε αποκτήσει δημοσιότητα, τον ήξερε το άπαν σύμπαν, ήταν Η Φίρμα, από τα "κοψίματα" και την αρνητική βαθμολογία. Ήμασταν όλοι σίγουροι ότι θα είχαμε κακή τύχη, όσον Αισχύλο και να καταπίναμε Έτσι και έγινε. Εγώ πήρα -2, ούτε πού κατάλαβα γιατί. Βρώμαγε το πράγμα από την αρχή, από την υπαγόρευση του αρχαίου κειμένου. Χωρίς μικρόφωνο, σε μια αίθουσα 600 ατόμων. Δεν μπορεί ρε, σε ποια γλώσσα έγραφε ο Αισχύλος; Το μάθημα το πέρασα τη δεύτερη φορά. Μετά από παρατεταμένη αγρύπνια μιας εβδομάδας. Και πρόβες για το πώς θα δαγκώσω το λαρύγγι του καθηγητή, αν με ξανακόψει. Είχαμε πει με τα παιδιά ότι αν ποτέ ανέβουν στη σκηνή οι Ευμενίδες, θα κανονίσουμε και το ριγιούνιόν μας.
Έφτασε λοιπόν, 8 χρόνια μετά.
Γιατί οι Ευμενίδες; «Διότι είναι από τα πιο παραμελημένα κείμενα, με τεράστια όμως κρυφά νοήματα, που παραπέμπουν ευθέως στην ψυχανάλυση. Οι κακές Ερινύες μετατρέπονται σε Ευμενίδες, σε μια προσπάθεια να σωπάσουν οι φωνές που βουίζουν στα κεφάλια των ανθρώπων. Φωνές που κρίνουν, σχολιάζουν, συγκρίνουν, εικάζουν… φωνές που βγάζουν ανασφάλειες, φόβους, ενοχές, κακίες, φωνές που μένουν καρφωμένες στο παρελθόν».
Λέει η Στεφανία Γουλιώτη και τώρα πια με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.
[20 & 21 ΙΟΥΛΙΟΥ / ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260]
Χ. Φ.
