Ο Νίκος Κουρής δεν ξεκουράζεται ποτέ, γιατί μάλλον δεν το έχει ανάγκη, αφού το θέατρο και η αναμέτρηση με τα μεγάλα κείμενα είναι το οξυγόνο του. Έτσι λοιπόν αφού ολοκληρωθούν οι παραστάσεις του Πουπουλένιου στο θέατρο Αθηνών, μαζί με την εξαιρετική ομάδα της παράστασης ( Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και Γίωργος Πυρπασόπουλος) ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους και ανεβαίνουν για τρεις εβδομάδες, μετά την Κυριακή του Πάσχα στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο θέατρο Αριστοτέλειον.
«Έχει διάφορα το κοινό της Θεσσαλονίκης», μας λέει, « είναι αλλιώς οι άνθρωποι, γιατί περιμένουν με λαχτάρα να δουν μια καλή παράσταση στην πόλη τους, έχουν μια άλλη επιθυμία που πυκνώνει τις αντιδράσεις».
Και αμέσως μετά, στα μέσα Απριλίου, με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο ξεκινάει πρόβες για τον Αίαντα του Σοφοκλή και έτσι για ενδέκατη φορά θα βρεθεί στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, αυτή τη φορά με ένα ρόλο που ήταν μεγάλο του όνειρο χρόνια τώρα, όπως μας εξομολογείται. «Είναι ένα έργο αγαπημένο από όταν ήμουν μαθητής στη σχολή του Εμπρός. Το λάτρευα αυτό το κείμενο. Μάλιστα είχαμε κάνει και με τη Μαρία Κυρτζάκη, την ποιήτρια, μια απόπειρα ανάλυσης του έργου. Λεγόταν «γλωσσική ανάλυση» το μάθημά της και μελετούσαμε επί της ουσίας πώς αποτυπώνεται ο ψυχισμός των ηρώων μέσα από τη γλώσσα. Ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα κάνω αυτό το ρόλο, είμαι πολύ συγκινημένος και τρομαγμένος, γιατί η δυσκολία του είναι στα όρια του ασύλληπτου. Είναι μια τραγωδία για την τρέλα κατά τη γνώμη μου και δε νομίζω ότι υπάρχει άλλη που να εστιάζει τόσο πολύ σε αυτό το πέρασμα από τη λογική στην παραφροσύνη. Με αφήνει άναυδο αυτή η επιλογή του Σοφοκλή. Δε με ενδιαφέρει πάρα πολύ το αποτέλεσμα… Αν η δοκιμή έχει τα σωστά υλικά, τα κουβαλάει και το αποτέλεσμα.. Τα υπόλοιπα είναι θέμα ίσως και τύχης, εσύ πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου όσο καλύτερα μπορείς».
