Όταν είδα την παράσταση "Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα;" του Simon Stephens, στο "Θησείον", λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ήθελα να ρωτήσω τον Μάνο Καρατζογιάννη, αν τα γόνατά του είναι από άλλο, μη ανθρώπινο υλικό. Τον έβλεπα σε συνεχή κίνηση, σε πτώσεις και τραμπαλισμούς, ένα με τη γη, ένα με το ύψος και πονούσα κι εγώ. Εκείνος, μάλλον, ένιωθε όπως ο Κρίστοφερ, ο εσωστρεφής ήρωας με τις κρυμμένες δυνάμεις, ο επίμονος, ο "ιδιαίτερος".
Δεν είναι τα πράγματα όπως φαίνονται ή όπως θα θέλαμε να είναι. Δεν είναι μία η όψη για ό,τι η επίσημη αλήθεια τοποθετεί σε συγκεκριμένες θυρίδες. Ένας άνθρωπος με ιδιαίτερες ικανότητες, ένας διαφορετικός άνθρωπος, ή ακόμη και κάποιος "καταδικασμένος" στην απ' έξω του κανονικού κόσμου μπορούν να ανατρέψουν το αναμενόμενο. Αυτο πια είναι το μόνο σίγουρο.
Ένα βράδυ, ο νεαρός ήρωας του έργου «Ποιος Σκότωσε το Σκύλο τα Μεσάνυχτα», ο Κρίστοφερ βρίσκει τον σκύλο της γειτόνισσάς του νεκρό με μια τσουγκράνα καρφωμένη στα πλευρά του. Από εκείνη τη στιγμή και μετά αποφασίζει να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Ποιος σκότωσε τον σκύλο; Γιατί το έκανε; Ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός που κράτησε τη φονική τσουγκράνα;
Σ' αυτόν τον ρόλο, ο Μ. Κ. ήταν όλες οι έμπρακτες σημειώσεις του συγγραφέα μαζί. Όλα έγιναν οικεία απ' αυτόν. Και να μην τελειώνει η αντοχή, ο αέρας, η ανάσα, η φωνή, τίποτα. Η Α. προέβλεψε την υποψηφιότητά του. Χθες, επιβεβαιώθηκε. Ο Μάνος Καρατζογιάννης είναι ένας από τους υποψήφιους για το "Βραβείο Δημήτρης Χορν", εξαιτίας του Κρίστοφερ.
Ενδέχεται από δω και πέρα να λέμε "Ο Κρίστοφερ του Μάνου Καρατζογιάννη". Με ξεκάθαρη γενική κτητική.
Χρύσα Φ.
