Συζητούσαμε με την Μαρία, τις προάλλες, για τα γνωστά, αυτά με τον χρόνο και την ταχύτητα, που του 'χουμε χρεώσει, για την άνοιξη που έρχεται, για το πότε ήταν Δεκέμβρης και πότε αλλάζει η ώρα και άλλα τέτοια, ανθρωπένια πράγματα. Μετά, μας διέκοψε ένα τραγούδι του Παπακωνσταντίνου και σταατήσαμε. Δε θυμάμαι ποιον σταθμό ακούγαμε, στο αυτοκίνητο, αλλά, εκεί στην κίνηση της Μιχαλακοπούλου, εμείς σταματήσαμε να μιλάμε για χρόνους και αρχίσαμε τις δεύτερες στον Βασίλη. Ο "Γάτος" ήταν. Απαλό, απογευματινό. "Κι αν είστε κάποιος άρχοντααααααςςςς..." λαλα λαλα, ανοίγω παράθυρο και τραγουδάω σε νότες γαϊδάρου στον κόσμο. Συνέρχομαι και συζητάμε για το "9:05".
Το "9:05" στο Διάνα σκίζει, μου λέει η Μαρία. Δε μου το λέει για νέο, ξέρει ότι το ξέρω και ότι το ήξερα από πριν. Το λέει γιατί έχει κάνει για χρόνια πρόεδρος του πιο σκληροπυρηνικού Φαν κλαμπ του Παπακωνσταντίνου. Eίναι περήφανη.
Η αίθουσα είναι πάντα γεμάτη. Ακόμη και τις Πέμπτες που γενικά μοιάζουν λίγο "κουτσές". Οι τρεις τους στη σκηνή, με τους μουσικούς δεξιά και αριστερά, με Αποστόλου και Πατεράκη, βιρτουόζικες φάτσες της συναυλίας, της αφίσας, των επετειακών καλοκαιριών, της μεγάλης νύχτας.
Παπακωνσταντίνου - Ιωάννου -Θηβαίος. Τα τραγούδια μας, η μνήμη, κλείνεις τα μάτια, ακούς τον Ιωάννου και νομίζεις ότι έξω είναι 2003, η ώρα 6 ή 7:30 ή 8:00. Τα τραγούδια, η μόνη δύναμη για να θεωρήσεις ότι το παρελθόν και το μέλλον κατοικούνται.
Πότε θα ξαναπάμε στο Διάνα;
Σύντομα.
Χαιρετηθήκαμε και απ' το ραδιόφωνο ακουγόταν:
Έτσι γι’ αστείο έλα μια στιγμή,
μη με ρωτήσεις αν θα σπάσει ο πάγος.
Εσύ είσαι είκοσι χρόνια λωτοφάγος
κι εμένα δεν ιδρώνει πια τ’ αυτί
(Στίχοι: Άλκης Αλκαίος)
Χρύσα Φωτοπούλου
