Το ελληνικό θέατρο πάει καλά. Αυτό το πιστοποιούν σχεδόν όλοι οι καλλιτέχνες, αλλά και το κοινό που έχει αυξηθεί και γεμίζει τις αίθουσες. Όμως, όπως συμβαίνει πάντα, δε λείπουν και τα κακώς κείμενα, που αμαυρώνουν το πολιτιστικό τοπίο της χώρας. Ας δούμε πέντε περιπτώσεις που ξεχώρισαν και πέντε που θα έπρεπε να μας προβληματίσουν τώρα που η πρώτη μεγάλη θεατρική περίοδος έφτασε στο τέλος της.
ΣΤΑ ΣΥΝ
Γιάννης Βούρος- Θοδωρής Αμπαζής: Δύο καλλιτεχνικοί διευθυντές που σε κόντρα των καιρών και παρά τις τεράστιες δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν λόγω του παγώματος των επιχορηγήσεων δίνουν μεγάλο αγώνα, ο πρώτος στο Κ.Θ.Β.Ε και ο δεύτερος στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας, και καταφέρνουν να παράξουν σημαντικό έργο. Δυστυχώς όμως και οι δύο δεν έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει για το έργο που επιτελούν. Ο Γιάννης Βούρος λόγω του τεράστιου ελλείμματος του Κρατικού βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπος με οικονομικά προβλήματα δυσεπίλυτα και μάλιστα συνελήφθηκε γι’αυτά χωρίς να είναι υπαίτιος. Από την άλλη στον Θοδωρή Αμπάζη για λόγους που κανείς δεν κατάλαβε, του ζητήθηκε από το Δήμο Πάτρας να παραιτηθεί πριν λήξει η θητεία του. Οι καλλιτέχνες έχουν ταχθεί υπέρ του και αναμένουμε τις εξελίξεις.
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: Το είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς το ξέρουμε χρόνια τώρα. Ο «Πουπουλένιος» του συνέχισε για δεύτερη χρονιά με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Αθηνών, ένα δύσκολο έργο που κέρδισε τους Αθηναίους και τώρα ανεβαίνει και στη Θεσσαλονίκη. Ταυτόχρονα με δύο σκηνοθεσίες, την «Ντόλυ, την Προξενήτρα» του Θ. Ουάιλντερ στο Αλίκη και τον «Κύκλο με την Κιμωλία» του Μ. Μπρεχτ στο Παλλάς αποδεικνύει ότι ο νέος δρόμος που δοκιμάζει του πάει πολύ.
Ματαρόα: Η ελληνική ομάδα που έγινε δεκτή από το Θέατρο του Ήλιου της Αριάν Μνουσκίν απέδειξε ότι το ελληνικό θέατρο μπορεί να ταξιδέψει και να κερδίσει το ευρωπαϊκό κοινό. Με ένα αμιγώς ελληνικό θέμα έφτιαξαν μια παράσταση που ήταν sold out στο Παρίσι και σε άλλες πόλεις της Γαλλίας, μυώντας τους Ευρωπαίους σε μια σκοτεινή περίοδο της ελληνικής Ιστορίας. Δυστυχώς η παράσταση δεν εγκρίθηκε το Φεστιβάλ Αθηνών κι έτσι δεν θα έχουμε την ευκαιρία να τη δούμε στη χώρα μας…
Θέατρο Πόρτα: Ευτυχώς ξανάνοιξε και έτσι τόσο η παιδική Σκηνή που μεγάλωσε γενιές παιδιών, όσο και η Μεγάλη Πόρτα με τις παραστάσεις του Θωμά Μοσχόπουλου, τον οποίο η Ξένια Καλογεροπούλου καθιστά κληρονόμο της, ανεβάζουν τον πήχη και διατηρούν μια ποιότητα που προσελκύει το κοινό.
Θέατρο Τέχνης: Η Μαριάννα Κάλμπαρη κέρδισε ένα δύσκολο στοίχημα και χωρίς κανενός είδους οικονομική ενίσχυση αναμόρφωσε το ιστορικό θέατρο του Κάρολου Κουν, δημιουργώντας ένα πλούσιο ρεπερτόριο, χωρίς να προσβάλλει τη φήμη και την παράδοση που άφησε παρακαταθήκη ο μεγάλος δάσκαλος, που ήθελε ένα θέατρο σύγχρονο, «για την ψύχη μας», όπως έλεγε. Μακάρι η προσπάθειά της να βρει ανταπόκριση από φορείς και να συνεχίσει το έργο της δυναμικά.
ΣΤΑ ΠΛΗΝ
Το θρίλερ του Εθνικού Θεάτρου: Πολλά περίεργα πράγματα συμβαίνον στο Εθνικό Θέατρο που δεν φαίνεται να αρμόζουν σε μια κρατική σκηνή. Αποχωρήσεις, διαξιφισμοί, κόντρες, και το τελικό χτύπημα ο «πόλεμος» που έχει αρχίσει ανάμεσα στον αναπληρωτή Υπουργό Πολιτισμού κ. Ξυδάκη και στον καλλιτεχνικό διευθυντή κ. Χατζάκη. Ελπίζουμε όλα αυτά σύντομα να τελειώσουν και το πρώτο κρατικό θέατρο να μπορέσει να λειτουργήσει με όρους αμιγώς καλλιτεχνικούς και να είναι ένα χώρος πολιτισμού, όπως οφείλει, κι όχι μια πίστα διενέξεων.
Ηθοποιός σημαίνει φως;: Φέτος πραγματικά ο κλάδος τον ηθοποιών έχει δεινοπαθήσει. Πέρα από το μεγάλο ποσοστό ανεργίας, που δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, παρά τη μεγάλη παραγωγή, οι περισσότεροι ηθοποιοί, αλλά και λοιποί συντελεστές. αναγκάζονται να δουλεύουν με ποσοστά, πολύ αμφίβολα τις περισσότερες φορές, ανασφάλιστοι, ή με εξευτελιστικούς μισθούς. Από την άλλη έχουμε την επέλαση τραγουδιστών που χωρίς ουσιαστική θεατρική κατάρτιση αναλαμβάνουν ρόλους με παχυλές αμοιβές. Στον ίδιο θίασο έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο ένα όνομα πίστας να παίρνει μια υψηλότατη αμοιβή, ενώ οι ηθοποιοί να ζουν με το κατώτατο μισθό και να υποφέρουν. Ναι, σίγουρα «όποιος τα φέρνει, τα παίρνει κιόλας»- αυτός είναι ο νόμος της αγοράς- αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν είδαμε τόσο μεγάλο ψαλίδι.
Μιούζικαλ: Το θέατρο αποκτάει ένα διασκεδαστικό χαρακτήρα, πράγμα καθόλου μεμπτό-δεν είναι κακό οι άνθρωποι να περνούν καλά- αλλά σε μια τόσο δύσκολη εποχή η Τέχνη οφείλει να λειτουργήσει ως προπύργιο αξιών και ιδεών. Το μιούζικαλ σίγουρα είναι ένα δύσκολο είδος που απαιτεί πολλές δεξιότητες και τεχνική, αλλά το ιδεολογικό του υπόβαθρο δεν ταιριάζει μάλλον σε αυτό που ζούμε Το φαινόμενο αυτό έχει σημειωθεί και σε άλλες δύσκολες ιστορικές περιόδους και κατ’ ουσία πρόκειται για μια πολιτική πράξη που σκοπό έχει να καταλαγιάσει τα πνεύματα. Μήπως όμως τώρα είναι ώρα επαγρύπνησης;
Πειραματισμός και φόρμα: Εδώ τα πράγματα μπερδεύονται κάπως, γιατί οι καλλιτέχνες που πειραματίζονται έχουν τις καλύτερες προθέσεις, αλλά μερικές φορές τους λείπει ο στόχος, δηλαδή το τι θέλουν να πουν, και πολλές τέτοιες προσπάθειες καταλήγουν σε ασκήσεις ύφους και όχι σε ουσιαστική καλλιτεχνική έκφραση. Οι φόρμες που δοκιμάζονται, όχι σπάνια, είναι απομιμήσεις διαφόρων θεατρικών τάσεων που κυριαρχούν στο ευρωπαϊκό θέατρο, όχι καλά αφομοιωμένων και όχι ενσωματωμένων στην προσωπική mentality του εκάστοτε καλλιτέχνη και στο κοινωνικό σύνολο που απευθύνονται. Έτσι το αποτέλεσμα είναι μάλλον «νεκρές» παραστάσεις, ακατανόητες, που το κοινό πρέπει να υποστηρίξει για είναι trendy…
Παραγωγοί μαϊμού: Δυστυχώς πλάι σε ανθρώπους που ουσιαστικά ενδιαφέρονται για το θέατρο και παλεύουν από το χώρο της παραγωγής να παράγουν παραστάσεις υψηλού επίπεδου και παράλληλα να έχουν κέρδος, σεβόμενοι καλλιτέχνες και θεατές, εμφανίζονται κατά καιρούς και διάφοροι επιτήδειοι που για ύποπτους μάλλον λόγους αυτοβαφτίζονται παραγωγοί, αφήνουν απλήρωτους τους εργαζόμενους, ανεβοκατεβάζουν παραστάσεις πανάκριβες που δεν αποφέρουν έσοδα τις περισσότερες φορές και παίζουν περίεργα παιχνίδια. Το θέατρο δεν είναι πλυντήριο, είναι τέχνη, κι έτσι πρέπει να λειτουργεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να είναι και μια υγιής, κερδοφόρα επιχείρηση.
Πέμπτη 16 Απριλίου
Νατάσσα Χανιώτη
