Ναι ναι... έχουμε και σκηνοθέτες - παραχαράκτες. Που μας κάνουν να αισθανόμαστε αμήχανα, την ώρα που θα 'πρεπε να μας συγκινούν.
Στις προσωπικές μου προθέσεις, επίκεντρο είναι η συγκίνηση. Αναζητώ ηθοποιούς, λόγια, πλοκή και ρυθμό, να με μετατοπίσουν. Κάπου πιο μακριά απ' την πραγματικότητα, λίγο πιο βαθιά ή κάπως καλύτερα.
Αναζητώ έναν σκηνοθέτη αόρατο Θεό.
Εδώ και καιρό, οι σκηνοθετισμοί, έχουν βρεθεί στο προσκήνιο, σε βάρος της φόρτισης που, προσωπικά, αναμένω και ενός ειλικρινούς συσχετισμού, με το κείμενο που επιλέγεται.
Το «εύρημα», έχει αναδειχθεί σε μόδα-μάστιγα των σκηνών. Υποψιάζομαι πως πρόκειται για μεθόδευση, ώστε να πρωταγωνιστεί ο σκηνοθέτης.
Η ένταξη ενός προσποιητού στοιχείου (που παρουσιάζεται ως άμεσα συνδεδεμένο με δραματουργία και σκηνικές συνθήκες) ούτε κάποια κρυφή πτυχή του νοήματος αναδεικνύει, ούτε συγκινεί. Αντίθετα, χάνει πόντους, λόγω έλλειψης πραγματικής υπόστασης και επιτηδευμένης ψευτιάς. Μου θυμίζει, η παράσταση, γυναίκα που ντύνεται με σύνολο, που της προτείνει ο fashion editor του περιοδικού, χωρίς να έχει εξετάσει το ενδεχόμενο, να μην ταιριάζει στο στυλ της. Μου θυμίζει, επίσης, ο σκηνοθέτης, εξυπνάκια με μεγαλόστομες ατάκες, αταίριαστες στο περιεχόμενο της συζήτησης, λέγοντάς τις, μάλιστα, λάθος.
Το lifestyle σκηνικό της δηθενιάς στο θέατρο, εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο του "δήθεν" στη δημόσια ζωή της χώρας, που οι παρόντες κανόνες της μόδας του, επιτάσσουν πονηριά και πρόκληση. Χωρίς ματιά στο παρελθόν, καλλιέργεια κι αλήθεια.
Σαν να είσαι στα 90s και ψωνίζεις με πιστωτική, κάμπριο. Αν και δεν το χρειάζεσαι, πρέπει να κάνεις κάτι, να σε προσέξουν.
Real news 17.5.2015
