«Ας περιμένουμε να δούμε τι θα μας πει. Έτσι κι αλλιώς, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε ναι ή όχι», λέει ο Βλαδίμηρος στον Εστραγκόν, ενώ περιμένουν τον Γκοντό. Επίκειται συμφωνία.
«Ας μη λέμε κακό για την εποχή μας. Δεν είναι πιο δυστυχισμένη απ' την προηγούμενη».
Νότα αισιοδοξίας. Ή νότα απ' το ρητό: "η ζωή κάνει κύκλους".
«Είμαι δυστυχισμένος». «Σώπα. Από πότε;». «Έχω ξεχάσει».
Άλλοτε μοιάζει με δεκαετία. Άλλοτε με μια μόνο μέρα.
«Πείτε τώρα όλοι μαζί: Είμαστε ευτυχισμένοι!». Μπας και πιάσουν τόπο οι δονήσεις των λέξεων.
«Πάντα κάτι βρίσκουμε να κάνουμε για να νομίζουμε ότι ζούμε». Ο ορισμός της «αναμονής».
«Η συνήθεια είναι μεγάλος σιγαστήρας».
Οι χρεοκοπημένοι ήρωες του Μπέκετ, σ' ένα ξέφωτο της Αθήνας, συζούν με υπαρξιακές αγωνίες, βαθιές φιλοσοφικές αλήθειες, επίκαιρες ερωτήσεις και τη διαρκή ελπίδα μιας αναμονής. Τους καταστρέφει, αλλά τους κρατά ζωντανούς.
Οι -απαξιωμένοι απ' την Ευρώπη- Έλληνες, θα ταυτιστούν με την αλληγορία του Μπέκετ, «Περιμένοντας τον Γκοντό». Γιατί ο Γκοντό, ήταν πάντα εκεί. Γιατί η κωμωδία είναι μαύρη. Βλαδίμηρος και Εστραγκόν, το δίδυμο της απόλυτης χημείας των εξαιρετικών Βασίλη Μπισμπίκη και Παναγιώτη Σούλη, σκηνοθετημένο έξοχα απ' το Ν. Καραγέωργο, σε κάνει -ευτυχώς!- να γελάς, μεταφέροντάς σε σ' ένα άχρονο σύμπαν, όπου η αναμονή δεν ήταν ποτέ πιο ενδιαφέρουσα και το αναμενόμενο τόσο αναπάντεχο.
Στην περιοχή των θερινών ανακτόρων του Cartel, που φτάνεις περπατώντας απ' το μετρό του Ελαιώνα, μοιάζει να βρέθηκες μισό αιώνα πίσω, σε αθηναϊκή συνοικία.
Επόμενος συνειρμός: μήπως και τότε, πάλι, κάτι δεν περιμέναμε;
Real news 24.5.2015
