Οκτώβρης 2012. Το τηλέφωνο κτυπάει κι ακούω την φωνή του Κώστα Γάκη να μου λέει, «σε έχω επιλέξει για ένα έργο που σκέπτομαι εδώ και πολύ καιρό. Θέλω μαζί με ένα άλλο παιδί να ξεκινήσετε πρόβες για τον Ρωμαίο και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ παίζοντας κι όλους τους υπόλοιπους ρόλους του έργου», η καρδιά μου χτύπησε δυνατά κι όλο μου το σώμα φώναξε με χαρά ΝΑΙ!!!!.
Μετά την απέραντη χαρά στο άκουσμα αυτών των λέξεων ένα άγχος με κατέκλυσε. Πως θα μπορούσα άραγε να ζωντανέψω και να δικαιώσω εγώ τον εκρηκτικό Μερκούτιο, τον ειρηνοποιό Μπενβόλιο, τον αιμοβόρο γατόπαρδο Τυβάλδο, τον Πατέρα Λαυρέντιο, τον καλοθελητή Πάρη, τον ισχνό φαρμακοτρίφτη που πουλάει τον θάνατο, τον αγγελιοφόρο Βαλτάσαρ ακόμα και τον τελευταίο υπηρέτη που μοχθεί για ένα κομμάτι ψωμί, στο αρχοντικό των Καπουλέτων, αλλά πάνω από όλα την ηλιαχτίδα μου, την Ιουλιέτα;
Οι πρόβες ξεκίνησαν, το έργο στήθηκε και μέχρι σήμερα που το ζωντανεύουμε κάθε φορά στην σκηνή νιώθω ένα μεγάλο δέος. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες που ξυπνάνε μέσα από το σώμα μου, είναι σαν ένα δυνατό ηλεκτρικό ρεύμα που με διαπερνάει συνεχώς. Λες και οι ήρωες του έργου που ενσαρκώνω, βρίσκονται κάπου εκεί ψηλά και να μου δίνουν ώθηση. Σαν να με μαγεύουν με το ραβδάκι τους από την αυλή του Σαίξπηρ. Τώρα βέβαια δεν ξέρω ποια θα ήταν η άποψη του συγγραφέα αν με έβλεπε, εγώ όμως μέσα μου νιώθω μια μεγάλη δύναμη.
Ιούνιος 2015. Είμαι ευγνώμων για τους δύο αυτούς ανθρώπους που έχω διπλά μου. Για τον Κώστα, που μου χάρισε το φως του και μου έδωσε αυτήν τη μεγάλη ευκαιρία να δημιουργήσω και τον Κωνσταντίνο που στάθηκε άξιος συνοδοιπόρος σ’ αυτό το δύσκολο εγχείρημα. Όπως και στο έργο ο αριθμός 2 με συντροφεύει, έτσι και αυτοί οι δυο άνθρωποι στέκονται δίπλα μου και όλοι μαζί παλεύουμε για τα όνειρα μας.
Ιούνιος 2015.Είμαι ευγνώμων που σ αυτούς τους δύσκολους καιρούς εγώ είμαι εδώ και μαζί με τους συντρόφους μου, συμβάλλουμε με το λιθαράκι μας λίγο ακόμα σ αυτό που ονομάζουμε τέχνη του θεάτρου.
Τρίτη 30 Ιουνίου 2015
