Πριν από 150 χρόνια, ακριβώς, ξεφυτρώνει κάπου στην Αγγλία, ο πιο παράξενος φόβος μου.
Ο Λιούις Κάρολ, εκδίδει σαν σήμερα 2/8, το μυθιστόρημά του «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» κι εγώ (στη δική μου... βικτωριανή περίοδο, στις αρχές της δεκαετίας του '70), ταυτίζομαι επικίνδυνα με το καταπιεσμένο κοριτσάκι, που δεν μπορεί ν' απαντήσει στο ερώτημα «Ποια είμαι επιτέλους;». Ούτε η Αλίκη, ούτε εγώ απαντάμε, ποτέ ξεκάθαρα. Το μόνο που ξέρουμε σίγουρα, είναι πως δεν μας αρέσει ο κόσμος, που έφτιαξαν για μας οι μεγάλοι. Είναι γεμάτος λαγότρυπες, εφιαλτικά πάρτι τσαγιού, Τρελλοκαπελάδες, Δούκισες, Γάτες Τσέσαϊρ, Τυφλοπόντικες και Ντάμες Κούπα που κόβουν κεφάλια.. Στον μυστήριο κόσμο, που μας επεφύλαξαν, μεγαλώνουμε και μικραίνουμε συνέχεια κι επώδυνα. ('Ισως και μάταια.)
Μας παρέσυρε κάποτε, ένας κοστουμαρισμένος λαγός, μ' ανθρώπινη λαλιά, σε τοπία που ναρκώνουν. Με ολοζώντανους (.. και ενίοτε θελκτικούς), τους χειρότερους εφιάλτες.
Φτάσαμε να σταθούμε μπροστά, σε αλλόκοτο δικαστήριο, με δικαστές-τραπουλόχαρτα, που αποφασίζουν να μας... αποκεφαλίσουν. Σου λέω, περάσαμε πολλά κι ενώ ζήσαμε και ζούμε τις πιο μεγάλες ανατροπές, τις πιο θλιβερές απογοητεύσεις, τις πιο οδυνηρές διαψεύσεις, συνεχίζουμε την κοριτσίστικη ονειροπόληση, χοροπηδώντας στα ναρκοπέδια του ελληνικού 21ου αιώνα.
Κι ενώ ο Θαν. Παπακωνσταντίνου, ψιθυρίζει στο ραδιόφωνο "κάθε απώλεια είναι παράσημο, που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα", σκέφτομαι πως η Αλίκη Λίντελ υπήρξε! Έφυγε το 1934, 82 χρόνων. Λίγο πριν, το 1926, σε οικονομικό αδιέξοδο, δίνει σε δημοπρασία, το χειρόγραφο του L. Carroll για 450.000 λίρες.
Εμείς, ποιό παράσημό μας, θα δημοπρατήσουμε σήμερα;
Real news 2.8.2015
