Πλάι στο Λευκό Πύργο , το Βασιλικό Θέατρο, μπροστά ο Θερμαϊκός, απέναντι ακριβώς η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών και στο πάρκο μεταξύ Λευκού Πύργου και Βασιλικού , σε ένα παγκάκι στην ομίχλη , ο Μίλερ , ο Άρθουρ...Τώρα πια, μετά από δυο μήνες πρόβες , μιλάμε με τα μικρά μας ονόματα.
Τον ξεχωρίζω από αυτό τον ιδιαίτερο σκελετό γυαλιών που φορά. Ξεχωρίζει ακόμα και στην ομίχλη, για να μην πω, ιδίως στην ομίχλη. Ποιος να του το’λεγε, τότε που έγραφε «Το Τίμημα», ότι κάποιες δεκαετίες αργότερα , μια Ελληνίδα σκηνοθέτις, η Άσπα Καλλιάνη, θα μάζευε τέσσερις ηθοποιούς εδώ στη φτωχομάνα, τον Αλέξανδρο Μουκάνο , την Στέλλα Καζάζη , τον Σταύρο Ζαλμά και εμένα, θα έλεγε στον Γιώργο Γεωργίου ,να μας φτιάξει μια σοφίτα γεμάτη παλιά έπιπλα και θα μας αμολούσε να παίζουμε , να ψάχνουμε ανάμεσα στις νότες , να ανακαλύπτουμε δικά μας κομμάτια, να πουλάμε ό,τι δεν μας χρειάζεται (τίποτα δεν πουλιέται), να κλαίμε με μαύρο δάκρυ όταν συναντάμε εμάς, να γελάμε όταν βλέπουμε άλλους, πότε θα μάθουμε πια; Και από ποιανών τα λάθη; Πότε σταματά κάποιος νάναι τόσο ηλίθιος..
