Οι πρώτες φορές είναι οι πιο ισχυρές μνήμες. Δεν τις ξεχνάς ακόμη κι αν το παρελθόν κρέμεται από μια κλωστή. Σήμερα, ο Θοδωρής Αθερίδης περιγράφει στο Onlytheater.gr ένα αμφιλεγόμενο περιστατικό. Ο ίδιος το συγκαταλέγει στις καλές μνήμες και τον συναισθάνομαι πλήρως.
Δεν ξέρω, αν ήταν η πρώτη μου φορά στη σκηνή, αυτή που θυμάμαι παρακάτω. Μπορεί και να ήταν. Αλλά κι αν όχι, μικρή σημασία έχει, αφού αυτή έχει χαραχτεί ως μνημονικό ίχνος στο μετωπιαίο λωβό ή όπου αλλού χαράσσονται οι μνήμες για άγνωστους σ' εμάς λόγους.
Έκανα Αρλεκίνο στον "Il marito" του Flaminio Scalla. Commedia del arte. Δεν ήμουν κακός, δεν ήμουν καλός, δεν ήταν εκεί το θέμα: Η όλη υπόθεση ήταν να τελειώσει η παράσταση με εμένα ζωντανό, χωρίς να έχει καταστραφεί το εργάκι από την πάρτη μου!
Πολύ άγχος, υστερική συνδρομή από ναρκισσιστική διαταραχή, όπου έπρεπε να βρεθώ στο κέντρο του σύμπαντος για να σηκώσω την ευθύνη της απόφασης να γίνω ηθοποιός!
Δεν είναι άσχημη μνήμη, παρότι φαίνεται το αντίθετο.
Αφού σώθηκα δεν είναι κακή μνήμη. Στο τέλος, στην υπόκλιση, χαμογελούσα, ενώ έκλαιγα χωρίς να φαίνεται....
*Ο Θοδωρής Αθερίδης είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας. Αυτή την περίοδο είναι υπεύθυνος για τα "Πράματα και θάματα" που συμβαίνουν πέντε φορές την εβδομάδα, στο Μικρό Παλλάς. Σταδιακά αποδείχθηκε ότι τις ίδιες απορίες με τον ίδιο, έχει και ο κόσμος. Πού να σου εξηγώ..
Χρύσα Φωτοπούλου
