Είδα κάτι φωτογραφίες απ' το θεατρικό μουσείο, στη σημερινή του κατάσταση. Ρημαγμένο, παρατημένο, λεηλατημένο. Κάποτε, πήγαινα κι αναζητούσα φωτοκόπιες από παλιές εξαντλημένες εκδόσεις θεατρικών έργων. Κοιτούσα και σκεφτόμουνα τι είναι αυτό που μας κρατάει και δεν πάμε να το καταλάβουμε, να το καθαρίσουμε, να το γεμίσουμε με σπάνια, δυσεύρετα θεατρικά έργα, όσα έχει ο καθένας, να αναστρέψουμε, τέλος πάντων, το χάλι και περιμένουμε (από ποιον άραγε και να κάνει τι;).
Κατέληξα ότι αυτό που μας εμποδίζει, που μας σπρώχνει στην αδράνεια είναι, μάλλον, η κούραση. Τρέχει ο καθένας για τα δικά του, για να επιβιώσει και μετά πέφτει τέζα. Το πολύ-πολύ ν' ανοίξει κανένα φουμπού.
*Η Όλια Λαζαρίδου είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης.
