H Xριστίνα Κωστέα είναι σκηνογράφος και ενδυματολόγος. Λατρεύει να δημιουργεί σκηνικούς τόπους, για να ειπωθεί μια ιστορία. Αυτή την περίοδο κάνει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην παράσταση «Οι Αγνοούμενοι. Μια ενδιαφέρουσα ζωή» στο θέατρο Αργώ με τους Αιμιλία Υψηλάντη, Αλέξανδρος Σταύρου, Μαρία Τσαρούχα, οι οποίοι έχουν αναλάβει και τη σκηνοθεσία από κοινού και μάς μίλησε για το τι σημαίνει σχεδιάζω τον κόσμο μιας παράστασης.
Ξεκινώ πάντα από το κείμενο. Υπάρχουν φορές όπου από τις πρώτες κιολας σελίδες έρχονται στο μυαλό μου εικόνες. Άλλες φορές πάλι μια κουβέντα με το σκηνοθέτη με οδηγεί αυτόματα σε σκηνογραφικές προτάσεις ή λύσεις. Είναι μια δυναμική διαδικασία όπου η παραγωγή του τελικού αποτελέσματος γίνεται μέσα από μια διαρκή σύνθεση και ανασύνθεση ανάγνωσης του κειμένου και ταυτόχρονα αποδόμησης, αφαίρεσής του, κρατώντας αυτό που θεωρώ πιο σημαντικό και ενδιαφέρον, τον πυρήνα, αν μπορούμε να πούμε, του κάθε κειμένου.
'Έχει να κάνει με τοποθέτηση στο χώρο και το χρόνο, με χρώμα, με υλικά, με υφές και κυρίως με τη σχέση του ηθοποιού -του κάθε ρόλου- μέσα στο περιβάλλον που δημιουργείται. Οι παράμετροι που πρέπει να υπολογιστούν ή να ληφθούν υπόψη οδηγούν τη σκέψη αναπόφευκτα σε μια δημιουργική διαδικασία. Είναι κομμάτι μιας δουλειάς συλλογικής.
Βασικός συνεργάτης, εκτός βέβαια από το σκηνοθέτη, είναι ο φωτιστής. Μια πραγματικά δημιουργική συνεργασία με το φωτιστή μπορεί να δώσει εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Η ικανοποίηση επίσης είναι πολύ μεγάλη όταν στη "συνάντηση'"με το σκηνοθέτη υπάρχει ταύτιση οράματος, δημιουργική αλληλεπίδραση και πάνω απ' όλα εμπιστοσύνη. Αυτό είναι το ζητούμενο για μένα.
Ίσως το πιο δύσκολο είναι όταν αισθάνομαι ότι κατά κάποιον τρόπο περιορίζομαι στον "κόσμο" που θέλω να δημιουργήσω. Απολαμβάνω ιδιαίτερα να σχεδιάζω εξαρχής κοστούμια. Έτσι θεωρώ ότι έχεις μεγαλύτερη ελευθερία και τα εκφραστικά σου μέσα λειτουργούν στο μέγιστο.
Ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα να επαναπροσδιορίζω ιστορικά στοιχεία (σε κοστούμια εποχής), δίνοντας τους μια οπτική που δεν εμμένει σε συγκεκριμένο πλαίσιο, αλλά τους δίνει μια διαχρονική ταυτότητα.
Στα σχέδια μου λαμβάνοντας υπόψη τον κάθε χαρακτήρα/ρόλο και προσπαθώντας να τον "ντύσω", λαμβάνω Ταυτόχρονα υπόψη και τον ηθοποιό που πρόκειται να τον υποδυθεί. Έτσι μπορώ με πιο αρμονικό και θεατρικά "συνεπή" τρόπο να δώσω υπόσταση σε κάποιο ρόλο. Αυτό που αλλάζει (ή ιδανικά θα ήθελα να αλλάζει) σε κάθε καινούργια δουλειά είναι η αντίληψη μου πάνω στις παραμέτρους της ίδιας της θεατρικής πράξης.
