Οι πρώτες φορές είναι οι πιο ισχυρές μνήμες. Δεν τις ξεχνάς ακόμη κι αν το παρελθόν κρέμεται από μια κλωστή. Σήμερα, η Λένα Παπαληγούρα παραδέχεται στο Onlytheater.gr ότι, όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν μπροστά στη δύναμη του εαυτού σου μικραίνει. Μικραίνει.. για να καταλήξει να εξαφανιστεί.
Δεν είναι ακριβώς η πρώτη, αφού είχα ήδη ανέβει στη σκηνή του σχολικού μας θεάτρου αρκετές φορές, είτε για κάποια σχολική γιορτή, είτε για τις παραστάσεις του θεατρικού ομίλου του γυμνασίου μας, τις οποίες και θα θυμάμαι με πολύ μεγάλη χαρά και αγάπη.
Ήταν όμως η πρώτη φορά που έκανα .."οντισιόν", η πρώτη φορά που διεκδίκησα κάτι που ήθελα πολύ και το πήρα και γι' αυτό επιλέγω να σας διηγηθώ αυτή τη σκηνική ανάμνηση..
Πρώτη λυκείου. Σεπτέμβρης 2001.
Η χρονιά δεν έχει καλά καλά αρχίσει, περνάμε ένα οικογενειακό θέμα, έχουμε μόλις μετακομίσει, η διάθεσή μου δεν είναι και στα καλύτερά της και ψάχνω απεγνωσμένα κάτι να μου κινήσει το ενδιαφέρον για να την παλέψω στο λύκειο. Μάλλον έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου για να γίνει η χρονιά πιο ενδιαφέρουσα σε κάποιο αγόρι το οποίο όμως δε μου πολυδίνει σημασία, οπότε δεν εχω πια και πολλά να περιμένω.
Κι όμως, ένα πρωί κι ενώ αγουροξυπνημένη πηγαίνω στην καθιερωμένη μάζωξη των μαθητών, ακούω τη διευθύντρια του σχολείου να μας μιλάει για ένα θεατρικό διαγωνισμό στον οποίο πρόκειται να πάρει μέρος το σχολείο.
Το σχέδιο περιλαμβάνει πρόβες, παράσταση, ταξίδι στο εξωτερικό και έναν ευρωπαϊκό μαθητικό διαγωνισμό.
Σαν να ξυπνάω απότομα. Ανακάθομαι στην καρέκλα μου και τη βλέπω να μας συστήνει την υπεύθυνη της ομάδας ονόματι Αθανασία Καραγιαννοπούλου. Περίπου όσων χρόνων είμαι εγώ τώρα τότε η Αθανασία, κι όμως δε μας φαινόταν μικρή. Εκ των υστέρων, τη θυμάμαι σαν ενα κοριτσάκι με κατσαρά μαλλιά και μεγάλο χαμόγελο! "Να τος ο άγγελος που ήρθε να σώσει την εφηβεία μου", μοιάζει να σκέφτηκα εκείνο το πρωί.
"Όμως, προκειμένου να ταξιδέψει η ομάδα πρέπει να αποτελείται μόνο από 8 "ηθοποιούς ". Γι' αυτό και πρόκειται να γίνει.. οντισιόν", είπε η Αθανασία.
"Οντισιόν; Τι είναι αυτό;" Ψιθυρίζουμε τα λυκειόπαιδα, άλλα γοητευμένα απ' την ιδέα του ταξιδιού, άλλα απ' το διαγωνισμό, άλλα απ' το ότι θα χάσουμε, αναγκαστικά, και μερικά μαθήματα, άλλα απ' την ίδια την Αθανασία και τα πράσινα μάτια της και λίγα, πολύ λίγα, κι ένα από αυτά μάλλον και εγώ, από κάτι πιο βαθύ, που τώρα θα ονόμαζα κάτι λίγο πιο κοντά στην ουσία του θεάτρου.
Πράγματι, την επόμενη πραγματοποιείται η ακρόαση. Για πρώτη φορά θα ξυπνήσω μισή ώρα νωρίτερα απ' το ξυπνητήρι. Με βραχνιασμένη φωνή απ' την αγωνία. Θα πάρω ένα κουτί χαρτομάντιλα, το οποίο θα κρατάω εμφανώς για να πιστέψουν όλοι ότι "έκλεισα" από κρύωμα και θα πάω στο θέατρο του σχολείου, όπου τουλάχιστον το μισό λύκειο περιμένει να ανακαλύψει τι τελικά σημαίνει "οντισιόν".
Η καρδιά μου θα χτυπάει δυνατά, θα' ρθει η σειρά μου και θα ανεβώ στη σκηνή. Με την τσακισμένη μου φωνή και τα κομμένα μου πόδια θα διαβάσω δυνατά τον τίτλο του έργου: "Η ζωή είναι όνειρο" του Καλντερόν ντε λα Μπάρκα. Και με τους συμμαθητές μου εκεί να με κοιτάνε θα προσπαθήσω να αποδείξω πόσο θέλω να κυνηγήσω το δικό μου όνειρο. Θα νιώσω λίγη ντροπή, αρκετή χαρά, μια μεγάλη και παράξενη ελευθερία. Θα με επιλέξουν, θα κάνω τη Ροδαυγή του ονείρου, θα πάω ταξιδι, θα πάρω και βραβείο κι εκείνη τη χρονιά η ζωή μου θα' ναι όντως ένα όνειρο!
Από τότε, θα πέρασω πολλές οντισιόν. Και κάθε φορά, πριν ανέβω στην εκάστοτε σκηνή, θα θυμάμαι εκείνη την πρώτη φορά. Θα θυμάμαι την Αθανασία και τα χαρτομάντιλα, τον Καλντερόν και το όνειρό μου κι εκείνο το "ή τώρα ή ποτέ" που νομίζω είπα τότε στον εαυτό μου..
Θα προσπαθώ να θυμάμαι τη χαρά και την ορμή μου και θα ευχαριστώ την τύχη που μου έστειλε στη ζωή μου αυτή την αγάπη γι' αυτό το περίεργο που λέγεται θέατρο και που έκτοτε με κάνει να ξυπνάω το πρωί λίγο νωρίτερα απ' το ξυπνητήρι..
*Η Λένα Παπαληγούρα είναι ηθοποιός. Το 2013 κέρδισε το Βραβείο "Μελίνα Μερκούρη" για τη συμμετοχή της στο έργο του Γιάννη Τσίρου "Αόρατη Όλγα", σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη. Μέχρι τις 9 Νοέμβρη, θα βρίσκεται στο θέατρο Πορεία με το "Blasted" (σκην. Δημήτρης Τάρλοου) της Σάρα Κέην. Τώρα που το σκέφτομαι θα 'θελα να την ξαναδώ ως Κέιτ..
Χρύσα Φωτοπούλου
