Η Βίκυ Καρατζόγλου είναι στην παρέα των "Ηρώων" του Μικρού Παλλάς και των..άπαρτων βουνών. Σ' αυτή την παρέα, έχουν αποφασίσει ότι δε θα τελειώνει καμία παράσταση, αν και ο τελευταίος θεατής δεν τεντώσει το γέλιο του σαν σφεντόνα. Βίκυ, να λύσουμε τους κόμπους και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε με τη ζωή. Μόνο μαζί της αξίζει ν' ασχοληθούμε..
Τι ηρωικό συμβαίνει στους "Ήρωες", φέτος;
Αυτό που συμβαίνει στους "Ήρωες", φέτος, είναι ηρωικό, κυρίως από την πλευρά του κόσμου. Στην δύσκολη εποχή που διανύουμε, παρόλη την οικονομική δυσχέρεια, ο κόσμος ανταποκρίνεται στο κάλεσμά μας, ψάχνοντας δύναμη να ξεφύγει. Δεν είναι εύκολο πράγμα αυτό που περνάμε, όλοι μας, όμως βρίσκουμε τη δύναμη να χαμογελάμε και να ειμαστε αισιόδοξοι.
Είχες ιδέα πριν τους γνωρίσεις;
Όχι μόνο δεν είχα ιδέα, αλλά ούτε αυτοί είχαν ιδέα! Πριν 8 χρόνια, έμαθα ότι γινόταν μια οντισιόν, στο Ζυγό, στην Πλάκα. Ζητούσαν τραγουδίστρια και χωρίς να γνωρίζω πού πάω, απλώς ακολούθησα το ένστικτό μου.
Βρέθηκα μπροστά σε μια εκθαμβωτική γυναίκα, την Ελένη Γκασούκα και κάποιους ηθοποιούς, που σίγουρα τους είχα ξαναδεί. Ένας από αυτούς ήταν ο Θανάσης Αλευράς. "Σε θέλουμε ", μου είπε η Ελένη, "δεν μπορώ να σου εξηγήσω τι είναι αυτό που θα συμμετέχεις, αλλά σε θέλουμε". "Δεν πειράζει", της ειπα, "Κι εγώ σας θέλω"!
Έτσι ξεκίνησαν οι "Ηρωες"..
Περίγραψέ μου έναν -έναν ξεχωριστά. Και την αρχι-ηρωίδα Ελένη Γκασούκα.
Η Ελένη Γκασούκα είναι η αρχή όλων. Είναι ο άνθρωπος, που χωρίς αυτόν, τίποτα δε θα ειχε συμβεί. Αγαπάει τους "Ήρωες" όσο τίποτε άλλο και κατα συνέπεια κι εμάς. Ειναι προστατευτική, σαν μαμά όλων, ειναι δυναμική και ξέρει καλά τη συνταγή για να βγάλει το καλύτερο από τον καθένα μας. Θέλει ταλέντο αυτό. Δεν αρκεί να γράφεις και να σκηνοθετείς. Χρειάζεται να έχεις μεγάλη ψυχή, να μη σε νοιάζει μονο να κερδίζεις εσυ. Τη νοιάζει να πάνε μπροστά τα παιδιά της. Τα υπόλοιπα παιδιά, οι "Ήρωες" έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Έχουν ήθος, έχουν πάθος για τη δουλειά τους, δουλεύουν σκληρά, ειναι υπομονετικοί. Έχουν όλα τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων αυτών που θα πετύχουν στη ζωή τους. Αλλα το σημαντικότερο, ακόμα πιο σημαντικό κι από το ταλέντο, που ειναι αδιαμφισβήτητο, ειναι η αθωότητά τους και η παιδικότητα που βλέπουν τη ζωή.
Ο κόσμος ξε-ξεκαρδίζεται. Το νιώθεις φαντάζομαι.
Φυσικά!Και ειναι τεράστια η χαρά που παίρνουμε όλοι. Κάθε φορα που ακούω τον κόσμο να γελάει μπορώ να καταλάβω, αν είναι κόσμος που βλέπει την παράσταση πρώτη φορα ή έρχεται συχνά. Θυμάμαι, οόαν πρωτοάκουσα τα κείμενα (κάποια από τα κείμενα είναι παλιότερα) γελούσα με άλλα αστεία από αυτά που γελάω τώρα. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη χαρά από το να μπορείς να κάνεις τον κόσμο να γελάει, στις εποχές που ζούμε. Είναι βάλσαμο.
Ποια είναι η πιο αγαπημένη σου στιγμή;
Η αγαπημένη μου στιγμή είναι αυτή, λιγο πριν το φινάλε, την ώρα που ο Θοδωρής Μαυρογιώργης τραγουδάει το "Ξημερώνει" του Αντώνη Βαρδή. Είναι από μόνο του αυτό το τραγούδι συγκινητικό, αλλά μετά από όλη την "ένταση" των 2,5 ωρών που προηγούνται, αυτή η στιγμή είναι για μας μια στιγμή συνειδητοποίησης της πραγματικότητας.
Πες κάτι που να ταιριάζει στη σημερινή μέρα.
Η σημερινή μέρα, πέρα από μέρα μνήμης, είναι και μέρα συλλογισμού και υπενθύμισης στους εαυτούς μας, ότι η ελευθερία και η δημοκρατία δεν κερδίζονται από τους καναπέδες, αλλά με καθημερινό αγώνα, ενεργητικότητα και πίστη στις δυνάμεις μας. Οι "Ήρωες" είναι μέσα μας, είμαστε εμείς. Και πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε.
Χρύσα Φωτοπούλου
17/11/2014
(*Φωτογραφία: Νατάσα Βερβεροπούλου)
