Σε απόλυτη δυσαρμονία και σύγκρουση με το κοινωνικό του πεπρωμένο, ο ρομαντικός, ιδεαλιστής και εντέλει τραγικός Δον Κιχώτης του Μπουλγκάκοφ παραπέμπει με κωμικοτραγικό τρόπο στα ακυρωμένα όνειρα. Παραπέμπει επίσης στον κυνισμό με τον οποίο αντιμετωπίζονται διαχρονικά οι έννοιες δικαιοσύνη, ιδανικό, όνειρο. Διασκευή του επικού μυθιστορήματος του Θερβάντες, το έργο είναι γραμμένο στα 1938. Μίλησα με την Μομώ Βλάχου, ενώ επέστρεφε στο σπίτι, μετά από πρόβα. "Δε θέλω να πεθάνω από ρεαλισμό, Μομώ", της λέω. "Ούτε εγώ" μου απαντάει. Εν τάξει. Είμαστε πολλοί. Σκέφτηκα.
Ουτοπία ελεγχόμενη ή ορθή λογική;
Συναισθηματική ευφυΐα.
Εσύ θα μπορούσες να πιαστείς από τα χερούλια ενός οράματος (έστω και χωρίς αντίκρυσμα) μια ολόκληρη ζωή;
Η ίδια η ζωή δεν μοιάζει με όραμα; Πολλές φορές, σκεφτόμαστε πως είναι μάταιο. Μπορεί και να' ναι. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η διαδρομή.
"Άξιζε ο δρόμος ως εδώ κι ας λείπουν όλοι". Σ' αρέσει αυτή η φράση; ("Δον Κιχώτης"- στίχοι: Π. Καρασούλος).
Ναι. Μου θυμίζει τους στίχους της Μαρίας Πολυδούρη: "Και τώρα κλείστε ερμητικά τις θύρες να μείνω μονάχη μου. Όλα δικά μου ήταν κι όλα μου 'λειψαν."
Πώς κυλούν οι πρόβες;
Σαν ουτοπία!
Αν μπορούσαν να παρακολουθήσουν ο συγγραφέας του έργου καθώς και ο διασκευαστής του την παράσταση του Γ. Λεοντάρη, τι θα έλεγαν;
"Ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο". (Στίχος του ποιητή, Βύρωνα Λεοντάρη, που εντάσσεται στην παράσταση).
Πληροφορίες
«Δον Κιχώτης» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ
Μετάφραση: Ταμίλα Κουλίεβα
Σκηνοθεσία: Γιάννης Λεοντάρης
Έναρξη: Δεκέμβριος 2014
Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά από το ΚΘΒΕ.
Χρύσα Φωτοπούλου
