Ο Ορφέας Αυγουστίδης φέτος συμμετέχει στον «Άμλετ» σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά, μια παράσταση που το έβαλε σε πολλές εσωτερικές διαδικασίες, τις οποίες όμως θεωρεί απολύτως προσωπικές. Άλλωστε ο θεατής θα δει και θα καταλάβει αυτό που εκείνος θέλει και χρειάζεται…
Τι σε συγκινεί στον «Άμλετ»;
Το ότι έχει γραφτεί πριν από 400 χρόνια και μιλάει για πράγματα για τα οποία επ’ αόριστον θα αναρωτιόμαστε. Με εντυπωσιάζει, πέρα από τη φιλοσοφική, η ψυχολογική του προσέγγιση. Επίσης αυτό το κείμενο βρίσκει έρεισμα και μπορεί να μεταφερθεί σε κάθε χώρα και κάθε εποχή, και αυτό σίγουρα είναι το μεγαλείο. Χρειάζεται να πάρεις μια απόσταση ασφαλείας μέχρι να το αγγίξεις, γιατί θες να δεις σε ποιο κομμάτι μέσα σου μιλάει. Αυτό έχει να κάνει με ποια πράγματα σε απασχολούν και σε ποια κατάσταση προσωπική βρίσκεσαι τη συγκεκριμένη περίοδο. Είμαι σίγουρος ότι αν ξαναδουλέψω αυτό το έργο μετά από χρόνια, άλλα πράγματα θα με απασχολήσουν.
Εσύ παίζεις τον Γκίλντερστερν και τον έναν νεκροθάφτη.
Καταρχάς υπάρχει και ο Ροζένγκρατζ μαζί με τον Γκίλντεστερν, και το λέω αυτό γιατί αυτοί οι δυο λειτουργούν σαν ένα πρόσωπο. Και σκηνικά με τον Χάρη Φραγκούλη έχει χτιστεί αυτή η σχέση, με έναν τρόπο δηλαδή φέρουμε την ίδια εξωτερική διάθεση. Η προδοσία αυτών των δύο υπάρχει στο πρώτο επίπεδο του κειμένου, όμως γι’ αυτούς και ο Άμλετ θα μπορούσε να είναι προδότης. Υπάρχει ένα παιχνίδισμα –αυτό συμβαίνει σε όλη την παράσταση- που διεγείρει διάφορα και αντικρουόμενα μερικές φορές αισθήματα. Μπορεί μια κίνηση, για παράδειγμα, να προκαλέσει φόβο ή γέλιο ή και τα δυο μαζί.
Οι νεκροθάφτες από την άλλη έρχονται και με τον τρόπο τους ελαφραίνουν την ατμόσφαιρα. Έτσι την έχει γράψει και ο Σαίξπηρ αυτή τη σκηνή, ως κωμωδία, λέει μάλιστα στις σκηνικές οδηγίες ότι μπαίνουν δύο κωμικοί. Το παράδοξο είναι ότι αυτοί που ασχολούνται και είναι τόσο κοντά στο θάνατο, αυτούς το γεγονός του θανάτου τους αγγίζει λιγότερο απ’ όλους. Δεν ξέρω γιατί, αυτό αναρωτιέται και ο Άμλετ. Ξέρεις, πίσω από τους καθρέφτες υπάρχουν είδωλα που δε φαίνονται. Αυτό συμβαίνει και στη ζωή μας, όταν δίνεις χώρο να ακούσεις τον άλλο πραγματικά, βλέπεις ότι κρύβονται και άλλα επίπεδα πέρα από την πρώτη εικόνα.
Η παράσταση σας στέκεται στην υπαρξιακή αγωνία του Άμλετ. Αναρωτιέσαι εσύ αν αξίζει τελικά να ζει κανείς ή να μη ζει;
Δεν αναρωτιέμαι για το αν αξίζει να ζεις. Άλλωστε, προτιμώ τη μετάφραση που λέει « να είσαι ή να μην είσαι». Να είσαι σημαίνει να επιλέξεις να είσαι παρών και να αποδεχτείς αυτό που συνεπάγεται αυτή η παρουσία. Όντας παρών, θα πάρεις μεγάλες χαρές, αλλά και λύπες. Αποφεύγοντας τα χτυπήματα θα αποφύγεις και την ευτυχία… Αν η ευτυχία έρχεται μέσα από την ισορροπία, τότε προϋποθέτει και τον πόνο.
Πώς είναι η συνεργασία με τον Γιάννη Χουβαρδά;
Είναι ένας σκηνοθέτης που ξέρει καλά τι θέλει, είναι ευτυχία για έναν ηθοποιό να δουλεύει με ένα σκηνοθέτη που και η θέση του και η άποψή του τον διεγείρει. Είμαι ευτυχής που δούλεψα μαζί του, γιατί τώρα που τελείωσαν οι πρόβες μπορώ να πω ότι συνέβησαν πολλά πράγματα που για μενα λειτούργησαν και τελικά την ευχαριστήθηκα την όλη διαδρομή.
Πώς είναι να είσαι νέος ηθοποιός στην Ελλάδα σήμερα;
Όπως είναι να δουλεύει κανείς στην Ελλάδα σκέτο. Απλώς αυτή δουλειά μου αρέσει πολύ και αυτό είναι το σημαντικό, κι ας είναι λίγα τα χρήματα.
Ένα μεγάλο σου όνειρο;
Το όνειρό μου είναι να μπορώ να ευχαριστιέμαι αυτό που κάνω και να εξελίσσομαι. Δεν ξέρω καν αν θα μπορώ να κάνω αυτή τη δουλειά για όλη μου τη ζωή. Νιώθω ότι αλλάζω, όποτε δεν μπορώ να ξέρω τι θα θέλω σε 15 χρόνια από τώρα. Και φαντάζομαι ότι αν πάψεις να ευχαριστιέσαι αυτή τη δουλειά, τότε ίσως και να γίνει οδυνηρή.
Σε ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α.Κ.
