Ο Μιχάλης Συριόπουλος θα είναι ο Τρέπλιεφ στον "Γλάρο" του Τσέχωφ που ετοιμάζει για το Κ.Θ.Β.Ε ο Γιάννης Βούρος, ο νεαρός συγγραφέας που αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή του, βιώνοντας το αδιεξόδο μιας ζωής που ξοδεύτηκε χωρίς λόγο...
Ποιο θα λέγατε ότι είναι το βασικό θέμα του Γλάρου; Ο έρωτας, το χάσμα δυο γενεών, τα λάθη μας;
Nιώθω πολύ άσχημα, όταν καλούμαι να περιγράψω τα θέματα του έργου ή να κάνω περίληψη, είναι σαν να μικραίνω τον Τσέχωφ. Έχω την αίσθηση ότι οι πλοκές του Τσέχωφ μοιάζουν αδιάφορες, αν δε βουτήξεις πιο βαθιά. Από την κλειδαρότρυπα του Γλάρου, την κλειδαρότρυπα του Τσέχωφ κρυφοκοιτάς ανθρώπους απλούς, ανθρώπους καθημερινούς. Παρακολουθείς τις χαρές τους, τα άγχη τους, τα αδιέξοδά τους, τους κρυφούς έρωτές τους, τους ματαιωμένους έρωτές τους, τις αδυναμίες τους. Θέλεις να τους σώσεις, να τους φωνάξεις το σωστό δρόμο, όπως κάνουν τα παιδιά στο θέατρο μέχρι που καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς, γιατί χτυπάει ένα ρολόι! Ο χρόνος που περνάει τους νικάει, τους αλλάζει, τους ρημάζει. Και μέχρι να το καταλάβεις έρχεται η υπόκλιση και νιώθεις αυτόν τον κόμπο στο στομάχι, γιατί συνειδητοποιείς ότι μπορεί να ήσουν κι εσύ κάπου μέσα σε αυτή την ιστορία. Τα θέματά του είναι η ίδια η ζωή, η φέτα της ζωής. Το ζουμί είναι σε όσα δε λέγονται. Οι μαγικές σιωπές, ο μαγικός Τσέχωφ που ήξερε τόσο καλά τη ζωή, ή μάλλον το θέατρο, ντύνεται χρόνος και σκοτώνει τις ελπίδες των ηρώων του.
Εσάς τι σας συγκινεί σε αυτό το έργο;
Τι να σας πρωτοπώ! Είναι τόσα πολλά, κάθε ρόλος ακόμα και ο πιο μικρός, είναι τόσο μεγάλος! Τόσο γενναιόδωρος συγγραφέας. Περισσότερο απ' όλα με συγκινεί μια τιράντα του Σόριν: ''Θέλω να προτείνω στον Κόστια ένα θέμα για διήγημα, ο άνθρωπος που ήθελε, l ' homme, qui a voulu. Στα νιάτα μου ήθελα να γίνω λογοτέχνης και δεν έγινα, ήθελα να μιλάω ωραία και μιλούσα απαίσια, ήθελα να παντρευτώ και έμεινα εργένης, ήθελα να πάω στην πόλη και τώρα πεθαίνω εδώ στην εξοχή..."
Το γεγονός ότι ο θείος μιλάει για τον εαυτό του, αλλά τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τον Κόστια με τον όποιο είναι αυτοκόλλητοι, με ρημάζει!
Εσείς ερμηνέυετε τον Κόστια...
Κονσταντίν Γαβρίλοβιτς Τρέπλιεφ: δεν αναφέρεται πουθενά στο όνομά του η μητέρα του κι όμως ζει στη σκιά της. Γιος μεγάλης ηθοποιού έχει ανάγκη να υπάρξει. Μια ρομαντική ψυχή που πολύ εύκολα τελικά καίγεται. Μια ανήσυχη ψυχή γεμάτη πληγές που ασφυκτιά στον κόσμο. Μονίμως θέλει... αλλά δεν μπορεί. Θέλει να αλλάξει το συγγραφικό κόσμο, αλλά δεν έχει ταλέντο.. και το ξέρει! Θέλει να κερδίσει την αποδοχή και την παραδοχή της μάνας του, αλλά δεν τα καταφέρνει. Θέλει τη Νίνα αρρωστημένα, αλλά αυτή θέλει άλλον, το σύντροφο της μητέρας του.. και το ξέρει! Πόσα αδιέξοδα χωράνε σ' έναν ήρωα; Ένας ευερέθιστος τάχα μηδενιστής που προσπαθεί να αποδείξει κάτι, παγιδευμένος χωρίς χρήματα στο εξοχικό των δικών του, με μόνο τίτλο αυτόν του διαβατηρίου του: δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αστός από το Κίεβο.
Γιατί τελικά αυτοκτονεί;
Κάποια στιγμή ο κύριος Βούρος μου είπε να γράψω τους λόγους για τους οποίους πιστεύω ότι πρέπει να αυτοκτονήσει σε μία στηλη κι απ' την άλλη τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει. Ήταν απίστευτο το ότι γέμισε μόνο η μία στήλη. Η αυτοκτονία για τον Τρέπλιεφ είναι λύτρωση, διέξοδος, μονόδρομος. Η εγκατάλειψή του από τη Νίνα είναι το κερασάκι στην τούρτα. Φλερτάρει από καιρό με τη σκανδάλη, στο τέλος την πατάει συνειδητά και βάζει επιτέλους τέλος στα καρφιά που έχει σφηνωμένα στο μυαλό του, όπως λέει ο ίδιος. Στην ψυχή του θα προσθέσω εγώ.
Ο Τρέπλιεφ είναι η νέα γενιά κι όμως δεν καταφέρνει να επιβιώσει. Το νιώθετε κι εσείς αυτό ως νέος άνθρωπος πως δεν επιβιώνεις, αν δε συμβιβαστείς;
Ναι, όντως στον Γλάρο το μοντέρνο αυτοκτονεί, με τη διαφορά ότι στα μάτια μου δε συμβιβάζεται, αλλά παραιτείται. Ως νέος άνθρωπος βλέπω γύρω μου πως και να συμβιβαστείς πάλι δεν επιβιώνεις. Ως νέος καλλιτέχνης όμως, με όσα κύματα κι αν παλεύω, οφείλω να είμαι αισιόδοξος, με χαμόγελο -κι ας τρίζουν τα δόντια- και με ψυχραιμία.
Πάντως τον Τρέπλιεφ ούτε η δημιουργία τον κρατάει στη ζωή...
Ο Τρέπλιεφ, όταν επιτέλους γίνεται συγγραφέας συνειδητοποιεί ότι γλίστρησε στη ρουτίνα και στις κοινοτοπίες που κορόιδευε. Πιστεύω πως δε δημιουργεί ποτέ ο ίδιος, αλλά μιμείται! Είναι ένα άγουρο παιδί, ωμό, δεν έμαθε να παλεύει, όπως η Νίνα, δε βγήκε απ' το καβούκι του, παραείναι ευαίσθητος και ρομαντικός. Λέει ο ίδιος ότι παραδέρνει στο χάος και δεν έχει ιδέα ποιος είναι ο προορισμός του, νομίζω πως τον καταστρέφει η απειρία του και η δειλία του.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α.Κ.
