Ο Χάρης Τζωρτζάκης είναι ένας από τους ηθοποιούς της dreamteam του Τομάς Παντούρ που σκηνοθετεί στην Ελλάδα τον "Βασιλιά Ληρ" με τον Γιώργο Κιμούλη στον ομώνυμο ρόλο. Ο Χάρης ερμηνέυει τον Έντμοντ, ένα πλάσμα αδικημένο που υπερασπίζει τη φύση του, δηλαδή το δικαίωμα να είναι και να αναγνωρίζεται ως άνθρωπος...
Η παράστασή σας εστιάζει στην μοναξιά του Ληρ… Γιατί ο Ληρ απομένει μόνος του;
Γιατί αυτή είναι η εξέλιξη της ζωής. Όσο ο άνθρωπος πλησιάζει στη δύση της ζωή του, τόσο μεγαλύτερη είναι η συνειδητοποίηση ότι σε αυτό τον κόσμο, ό,τι κι αν έχουμε κάνει, όσους φίλους κι αγαπημένους ανθρώπους κι αν είχαμε, ο δρόμος προς το θάνατο είναι αφόρητα μοναχικός. Ο Σαίξπηρ το λέει καλύτερα: «Την πρώτη φορά που μυρίσαμε αέρα αρχίσαμε να ουρλιάζουμε, γιατί νιώσαμε πως βγήκαμε ξαφνικά σε μια σκηνή από τρελούς.»
Τι συγκινεί εσένα στον Ληρ;
Η Ληρ είναι βαθιά υπαρξιακό έργο. Όλοι οι χαρακτήρες προσπαθούν εναγωνίως να κατανοήσουν τη θέση τους στη ζωή. Δολοπλοκούν, συγκρούονται, διαπράττουν ύβρεις με αποτέλεσμα το τραγικό τους τέλος. Αυτό που με συγκινεί περισσότερο στο έργο είναι αυτό ακριβώς. Η αέναη αναζήτηση του ανθρώπου να δώσει νόημα στη ζωή του. «Ασ’ την να φύγει, μην κουράζεις άλλο την ψυχή σου», λέει ο τρελός στο Ληρ.
Πώς είναι η συνεργασία και η δουλειά με τον Παντούρ;
Είναι σπουδαίος καλλιτέχνης. Δεν ξέρω για το αποτέλεσμα, αυτό θα το κρίνει ο κόσμος, πάντως δουλέψαμε όλοι με αυταπάρνηση γι’ αυτή τη δουλειά. Μας ζήτησε να μοιραστούμε το όραμά του για το Βασιλιά Ληρ και μας έκανε συνένοχους σε αυτό. Είναι ο πρώτος που πηγαίνει στην πρόβα και ο τελευταίος που φεύγει χωρίς ίχνος υπερβολής. Μαζί πάντα με τους πολύτιμους βοηθούς του τον Άκη Γουρζουλίδη, που έκανε και το κάστινγκ καθώς και τον Κωνσταντίνο Τζαθά-Προσωπικά με έκανε να ξαναβρώ το κέφι μου για δημιουργία και δουλειά!
Ερμηνεύεις τον Έντμοντ, το νόθο γιο, ένα πλάσμα γεμάτο μίσος Μίλησέ μας για το ρόλο σου και πώς τον προσέγγισες;
Ο Έντμοντ είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας από τους πιο καλογραμμένους χαρακτήρες του Σαίξπηρ. Αυτό που κινεί τον Έντμοντ δεν είναι το μίσος, αλλά η δικαιοσύνη. Μισεί, όχι γιατί είναι «κακός», αλλά γιατί έχει ριζωμένο το αίσθημα της αδικίας από τη γέννησή του. «Η φύση είναι η θεά μου», λέει στην αρχή. Δεν αναγνωρίζει την κατωτερότητα που επιφέρει η κοινωνική του θέση και επαναστατεί για να αποκτήσει αυτό που ο ίδιος θεωρεί δίκαιο και σωστό. «Δεν μπορώ να είμαι δυνατός αν έχω άδικο», παραδέχεται στο τέλος.
Τι είναι αυτό που γεννάει το μίσος;
Μεγάλη συζήτηση. Θα επικεντρωθώ σε αυτό που ονομάζουμε «ταξικό μίσος». Το αίσθημα της αδικίας, η έλλειψη δικαιοσύνης, το παράλογο, που κουβαλάει κάθε μορφή εξουσίας γεννούν το μίσος. Το μίσος γεννά τη βία και η βία κινεί την ανθρώπινη ιστορία. Όταν οι καταπιεσμένοι επιλέγουν να επιστρέψουν ένα μικρό κομμάτι από τη βία που τους έχει ασκηθεί, οι εξουσιαστές ανταπαντούν με πολλαπλάσια σε μορφή και ένταση βία. Ο πιο επικίνδυνος εχθρός είναι αυτός που δεν έχει τίποτα να χάσει και κάπως έτσι γεννιούνται οι επαναστάσεις. «Δεν υπάρχει εξουσία χωρίς μίσος», γράφει ο Ευριπίδης στον Ίωνα.
Επόμενα σχέδια;
Διακοπές!!!
Σε ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Τρίτη 14 Απριλίου 2015
Α.Κ.
