Το "Ξημερώνει Κυριακή" είναι μια πραγματικότητα χωρίς "θα". Είναι στο αίμα μας δηλαδή να πιστεύουμε στις καλύτερες μέρες;
Θα έλεγα πως είναι στη φύση του ανθρώπου να αισιοδοξεί, να πιστεύει πως η ανθρωπότητα μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερη, να σκέφτεται συγκεκριμένα πως σίγουρα "ξημερώνει Κυριακη" χωρίς θα... Αλλα είναι επίσης στη φύση του ανθρώπου να δουλεύει, να δημιουργεί, να μην αποσύρεται, να ζει μεσα στην κοινωνία, ένα ενήλικο άτομο με ευθύνες και υποχρεωςεις, όχι σε μια διαδικασία επιβίωσης αλλα σε μια διαδικασία ζωής!
Εντυπωσιάζομαι που τέτοια τραγούδια με το πολύ συγκεριμένο τους πλαίσιο και την πολύ "δική τους" φρασεολογία περνούν στις εποχές ως μια κατάσταση οικεία.
Είναι πράγματι εντυπωσιακό, ύστερα απο τόσα χρόνια και κατανοητό ταυτόχρονα...
Είναι τραγούδια τόσο ανθρώπινα, που εκφράζουν όλο το φάσμα της ζωής. Μιλάνε για τον έρωτα, τον θάνατο, τη μοναξιά, την απελπισία, τη χαρα, το όνειρο και τελικά εκφράζουν τόσο απλά την επιθυμία όλων μας για μια καλύτερη ζωη. Για μια καλύτερη αγάπη για τον διπλανό μας.
Πότε δημιουργεί ο άνθρωπος; Σε ποια συνθήκη; Έχει υποστηριχθεί ότι το σκοτάδι γεννάει φως.
Κάτω απο ιδανικές συνθήκες ο άνθρωπος δημιουργεί και θα έπρεπε να δημιουργεί σε συνθήκες απόλαυσης και ελευθερίας. Αλλά μπορεί επίσης να δημιουργεί υπό τις σημερινές συνθήκες, συνθήκες εκτάκτου ανάγκης και αδιεξόδου. Και η συνθήκη αυτη μπορεί να γίνει μια αφετηρία για να βρει κανείς πάλι τη δημιουργική του ορμή και να επιθυμήσει να αλλάξει τις παλιές συνήθειες. Πιστεύω πως ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει σε κάθε συνθήκη γιατι μεσα του κουβαλάει και το σκοτάδι και το φως. Όπως έλεγε ο Νίτσε " Μόνο το Χάος μπορεί να γεννήσει ενα Άστρο".
Μιλήστε μου για την παράσταση και τη δική σας συμμετοχή. Η νοσταλγία είναι "νόσος" μόνο δική μας τελικά;
Δεν την έχω ακόμη στο μυαλό μου την παράσταση. Βλέπω τις ψηφίδες της όμως και έχω μεγάλη περιέργεια και αναμονή για τη συνύπαρξη τόσων ανθρώπων στη σκηνή!
Θαύμαζα πάντα πολύ τους ανθρώπους που τραγουδούν κι έχω μεγάλη προσμονή γι αυτή τη συνύπαρξη. Τόσο η Ρένα Κουμιώτη και ο Δημήτρης Μπάσης (τι σπουδαίες φωνές)! όσο και οι νεότεροι τραγουδιστές είναι για μένα πηγή έμπνευσης και μια μοναδική εμπειρία. Η μουσική της παράστασης και οι στίχοι των τραγουδιών όμως είναι ανεπανάληπτοι!
Οι άνθρωποι καταφεύγουμε σε δύσκολους και αδιεξόδους καιρούς στην "νοσταλγία". Θα έλεγα πως η νοσταλγία δεν είναι νόσος, αλλα ένας "τόπος" ειρηνικός φωτεινός, ασφαλή,ς ήσυχος, γεμάτος αγάπη.
Τα τραγούδια του "Δρόμου" τα ξανάκουσα προχθές σε μια μπουάτ στην Πλάκα. Μόνο φοιτητές μέσα.
Τα ήξεραν απ' έξω όλα. Μεγάλη τιμή.
Μεγάλη τιμή αλήθεια. Δείχνει τη διαχρονική αξία των τραγουδιών αυτών. Την ανάγκη των νέων να επανεφεύρουν έναν ανθρώπινο τρόπο ζωής, μακριά απο τις ψεύτικες ευμάρειες, τις απαστράπτουσες ελαφρότητες , τις φαιδρές κενότητες κλπ.
Τι σας λείπει περισσότερο και τι περιμένετε με όλη σας την ψυχή;
Μου λείπει η αθωότητα των παιδικών χρόνων... Τότε που όλα ήταν πιθανά...
Και ξέρω πως είναι ανέφικτο, αλλά θα επιθυμούσα να απαλλαγούμε και σαν άτομα και σαν κοινωνία από τον "φόβο".
