Ο Τάσος Ιορδανίδης έχει παραδεχτεί ότι υλοποιεί το όνειρο και το όραμά του. Μια τέτοια παραδοχή μου κίνησε την περιέργεια για να κάνω μια κουβέντα μαζί του.
«Δύο γυναίκες χορεύουν». Πώς το ανακαλύψατε το συγκεκριμένο έργο;
Βρίσκομαι σε μία συνεχή αναζήτηση της σύγχρονης θεατρικής γραφής. Είχα διαβάσει σε κάποιο κυριακάτικο έντυπο ότι το ισπανόφωνο θέατρο βρίσκεται σε άνθηση και ακολουθεί τα χνάρια της σπουδαίας λογοτεχνικής πένας των συγκεκριμενων λαων. Αυτό μου κίνησε το ενδιαφέρον και ήρθα σε επικοινωνία με τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ. Η Μαρία έχει μεταφράσει ουκ ολίγα θεατρικά, προερχόμενα από την Ιβηρική χερσόνησο και τις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Πρόκειται για έναν αφανή εργάτη των γραμμάτων και της τέχνης του θεάτρου. Μεταφράζει οργανωμένα, εμμονικά με σοβαρή καλλιτεχνική προσήλωση και υπόσταση. Μου έδωσε κάποια έργα και έτσι άρχισα να ανακαλύπτω εξαιρετικούς συγγραφείς. Άξιους κληρονόμους του Θερβάντες, του Λόρκα, ακόμα και του Σελπούβερδα. Το ''Δύο γυναίκες χορεύουν'' με έκανε να χάσω την όποια επαφή με το περιβάλλον, με έβαλε στον κόσμο των δύο ηρωίδων και με ''υποχρέωσε'' να είναι το εναρκτήριο έργο της θεατρικής σκηνής του ''Ιλίσια-Βολανάκης''.
Ενώ το θέμα της ζωής και της αγάπης είναι κοινότοπο, ποιος είναι ο ιδιαίτερος τρόπος που ο συγγραφέας το πραγματεύεται ;
Η ιδιαιτερότητα εστιάζεται στις προσωπικότητες των δύο ρόλων, στις ανάγκες τους, στις αναμνήσεις τους και στη σχέση που χτίζεται μεταξύ τους.
Δύο γυναίκες, διαφορετικής καλλιέπειας, κουλτούρας και γενιάς που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της μοναξιάς, της έλλειψης επικοινωνίας, του κοινωνικού αποκλεισμού.
Δύο γυναίκες τόσο διαφορετικές που είναι όμως τροχοι στην ίδια άμαξα. Ο κόσμος τους, σκιαγραφείται τόσο καθαρά από το συγγραφέα, ο οποίος είχε ως στόχο να αποτυπώσει ένα ''ζωντανό'' δίδυμο, μία κατάθεση ψυχής δύο εν δυνάμει υπαρκτών χαρακτήρων. Με χιούμορ και σαρκαστικό, ωμό ρεαλισμό.
Οι ρόλοι είναι σαν να γράφηκαν γι' αυτές τις δύο ηθοποιούς, τη Ματίκα και τη Διαβάτη;
Ο Ζουζέπ-συγγραφέας-αυτό υποστήριξε, όταν είδε την παράσταση και την εξομολόγησή του αυτή την κουβαλάμε σαν παράσημο. Έγω εντοπίζω αρκετούς τόπους συναντησης αλλά και σημαντικές αποκλίσεις. Βέβαια, η κυρία Διαβάτη, η Χρυσούλα μας ,διαθέτει μία τόσο ευρεία σκηνική δεινότητα που με έχει κάνει να αμφιβάλλω για το, αν υπάρχει και κάποιος ρόλος που να μη γράφτηκε για εκείνη. Θα ήθελα να την ευχαριστήσω ακόμα μία φορά για την ευκαιρία που μου έδωσε. Μου έκανε την τιμή να με καθοδηγήσει ώστε να χριστώ σκηνοθέτης της και να ανταλλάξουμε εποικοδομητικές σκέψεις, απόψεις και συναισθήματα αληθινών χρωματισμών. Για τη Θάλεια, για ευνόητους λόγους, δε θα ήθελα να πω πάρα πολλά. Το σίγουρο είναι ότι δούλεψε με σεμνότητα και χωρίς καμμία εκπτωση δυνάμεων.Τη σέβομαι, την εκτιμώ και τη θαυμάζω απεριόριστα.
Ο Γεωργιανός σκηνοθέτης Λεβάν Τσουλάτζε που θα σκηνοθετήσει το "Λεωφορείο ο πόθος" με εσας και την Κατερίνα Λέχου στους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι πραγματικός..πόθος για κάθε ηθοποιό. Έτσι δεν είναι;
Είναι ένας καλλιτέχνης με περγαμηνές. Ένας γνώστης του metier,καταξιωμένος διεθνώς για τη θεατρική του γλώσσα, ένας θεατράνθρωπος του οποίου οι γνώσεις αποτελούν πνευματικό θησαυρό. Ανακαλύπτωντας τη δουλεία του και συναναστρεφόνος εδώ και αρκετό καιρό μαζί του, τολμώ να πω ότι αισθάνομαι τυχερός και πλήρης για την επικείμενη συνεργασία μας.
Ο ρόλος του Στάνλεϊ Κοβάλσκι ήταν, σαν να λέμε, ανάμεσα σ' αυτούς τους ρόλους-στόχους;
Όχι. Θεωρώ,ότι το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του συγκεκριμένου σπουδαίου έργου υφίσταται στους δύο γυναικείους ρόλους και κακά τα ψέμματα κατά κύριο λόγο στο ρόλο της Μπλανς.
Το έργο ήταν ένα έργο-στόχος. Η μαεστρία του σπουδαίου συγγραφέα που ενδοσκοπεί με καίριο τρόπο στην ανθρώπινη ψυχολογία. Η απόφαση του ανεβάσματος γεννήθηκε, όταν γνώρισα την Κατερίνα(Λέχου) μέσα από τη συνεργασία μας στο ''Ημέρωμα της στρίγγλας'' το φετινό καλοκαίρι. Πιστεύω ότι βρίσκεται στην κατάλληλη στιγμή της για να είναι μία ιδανική Μπλανς Ντυμπουά.Ο ρόλος του Κοβάλσκι, ίσως έχει μυθοποιηθεί και από την ερμηνεία του ινδάλματος Μπράντο στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου.
Πώς τον βλέπετε τον θεατρικό χειμώνα στην Αθήνα, φέτος;
Όπως πάντα. Με φόβο και αισιοδοξία. Το σίγουρο είναι ότι κάποιες προσπάθειες θα αποδώσουν και καποιες όχι. Εύχομαι η μπίλια να κάτσει σε πολλές καλλιτεχνικές απόπειρες γιατί ο ελληνικός πολιτισμός έχει ανάγκη ένα δυνατό θεατρικό γίγνεσθαι.
