H Βασιλική Σαραντοπούλου είναι νέα, πολύ ικανή ηθοποιός με έναν αέρα μυστηρίου. Φέτος μπορείτε να τη δείτε στο Τρένο στο Ρουφ στην παράσταση " Εβίβα!" της Μελίνας Σκούφου. Μίλησε στο onlytheater για το πώς αποφάσισε να γίνει ηθοποιός, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, για τις συνεργασίες που την έκαναν να πει ότι τελικά αξίζει να κάνεις αυτή τη δουλειά και για το νέο της καλλιτεχνικό εγχείρημα.
Γεννήθηκα σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Άνω Κυψέλη και μεγάλωσα με λίγο καυσαέριο, τα παραμύθια της γιαγιάς μου και τα τραγούδια του πατέρα μου. Γρήγορα, έμαθα να αγαπώ παράφορα τις ιστορίες και όταν πρωτοπήγα στο θέατρο, θυμάμαι, ακόμα μαγεμένη, ότι αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. "Έτσι πρέπει να λέγονται οι ιστορίες", σκέφτηκα. Τελείωσα την κατεύθυνση υποκριτικής του τμήματος Θεάτρου, στη Θεσσαλονίκη και μετά από πέντε εκπληκτικά χρόνια, επέστρεψα πίσω στην Αθήνα. Τα πράγματα ήταν μάλλον δύσκολα. Έτρεχα από το πρωί μέχρι το βράδυ σε πρόβες και παράλληλα έκανα και διάφορες άσχετες δουλείες για βιοπορισμό. Είχα κουραστεί τόσο πολύ που σκέφτηκα να τα παρατήσω. Για ποιο λόγο όλα αυτά; Αξίζει; Και τότε ήρθε η συμμετοχή μου στην παράσταση "Παραλογές", σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού, αγαπημένου μου συμφοιτητή από τη σχολή. Παίξαμε για δύο περίπου χρόνια στην Αθήνα και στην επαρχία. Στις παραστάσεις, έβλεπα τα πρόσωπα των θεατών να αλλάζουν και θυμήθηκα γιατί ασχολήθηκα με το θέατρο.
Φέτος συμμετέχω μαζί με τη Χριστίνα Λυκοτσέτα στην παράσταση "Εβίβα!" στην αμαξοστοιχία θέατρο- το Τρένο στο Ρουφ. Η Μελίνα Σκούφου και η Γιωργία Μπούρδα, βρήκαν ένα λεύκωμα μιας γυναίκας που ενηλικιώθηκε μέσα στην Κατοχή του '40 και είχαν την ιδέα να ζωντανέψουν τις ιστορίες της μαζί με αντίστοιχες της δικής μας γενιάς. Έτσι ξεκίνησε ακόμα ένα υπέροχο ταξίδι, μαζί με πολύ αγαπημένους φίλους. Ψάξαμε τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, αλλά και τη δική μας την προσωπική, μοιραστήκαμε, γελάσαμε, απογοητευτήκαμε και αυτοσχεδιάσαμε, παίζοντας όπως τα παιδιά. Η παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο στο Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών τα 12 κουπέ, σε ένα μικρό κουπέ τρένου για μόνο 6 θεατές, κάθε φορά. Η καλλιτεχνική διευθύντρια του θεάτρου, Τατιάνα Λύγαρη, μας εμπιστεύτηκε και μας πρότεινε να συνεχίσουμε και το χειμώνα στο θεατρικό βαγόνι. Οι ιστορίες των δύο γυναικών είναι άλλοτε χιουμοριστικές, άλλοτε δραματικές, αλλά πάντα υπάρχουν εκεί οι άλλοι και το "Εβίβα" για να μας θυμίζει ότι η ζωή είναι εδώ, έτσι ή αλλιώς.
