Η Μαριάννα Κάλμπαρη, εκτός από σκηνοθέτης, συγγραφέας και μητέρα δυο πανέμορφων παιδιών, έχει αναλάβει πλέον τη διεύθυνση του Θεάτρου Τέχνης. Λίγες γυναίκες στην Ελλάδα έχουν καταφέρει να ηγηθούν θεατρικών οργανισμών και μάλιστα σε τόσο νέα ηλικία. Η Μαριάννα λοιπόν θα λέγαμε ότι εγκαινιάζει μια νέα εποχή, που σε συνδυασμό με τις καλλιτεχνικές της ιδέες, το όραμα, τη βαθιά της καλλιέργεια και τον προσηνή και ευγενικό της χαρακτήρα υπόσχονται πολλά.
Ποιος είναι ο βασικός σου στόχος τώρα που ανέλαβες το Θέατρο Τέχνης;
Να μείνει το Θέατρο Τέχνης συνεπές στις βασικές αρχές που μας κληροδότησε ο Κουν: βαθιά αγάπη για την τέχνη μας, συλλογικότητα, ήθος, συνεχής αναζήτηση νέων δυνάμεων, νέων δρόμων, νέων τρόπων. Και φυσικά ,μέσα σε αυτό το πλαίσιο να δημιουργήσουμε ωραίες παραστάσεις που θα αγαπηθούν από το κοινό.
Ποιοι είναι οι θεματικοί άξονες του φετινού ρεπερτορίου και πώς τους επέλεξες;
Ξεκινώντας από το στίχο του Κουν "να μείνω έξω, στ΄ανοιχτά" που είναι ο οδηγός μας για το ρεπερτόριο της σεζόν 2014-15, χώρισα τη χρονιά σε θεματικές που γεννιούνται ακριβώς από αυτή τη στάση της "ανοιχτωσιάς". Μένοντας έξω στ΄ ανοιχτά λοιπόν, συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι μόνος σου. Είσαι μέρος ενός συνόλου: "Ελλάδα/σύγχρονη δημιουργία"(έναρξη 2 Οκτωβρίου-3 Νοεμβρίου). Νεοελληνικό έργο, χορός, μουσική. Πώς αντιλαμβάνονται την "κρίσιμη"εποχή μας οι δημιουργοί στην Ελλάδα σήμερα; Για τι θέλουν να μιλήσουν; Και πώς; Συνεχίζουμε με "Κλασικό έργο/σύγχρονη διασκευή" (πρώτη περίοδος 4 Νοεμβρίου-20 Ιανουαρίου),μέσα από την ανάγκη μας να κοιτάξουμε το παρελθόν με μια σύγχρονη ματιά. Και να αναρωτηθούμε "μα πώς τα καταφέρνει και επιβιώνει ο άνθρωπος… σήμερα και πάντα ("μυστήριο της επιβίωσης": Αλεξάνδρεια, Με τα δόντια/ Υπόγειο)"Μήπως η κινητήριος δύναμη είναι "η δίψα για ζωή"; (Θηρίο στη ζούγκλα, Vanya: 10 χρόνια μετά/ Φρυνίχου). Στη δεύτερη περίοδο (21 Ιανουαρίου-5 Απριλίου) νιώθουμε την ανάγκη να στραφούμε σε ποιητικά κείμενα που μιλούν για μια άγρια εποχή. Τη δική μας. ("Ο θάνατος της αθωότητας"/αφιέρωμα σε Γάλλους συγγραφείς/Υπόγειο Ανταλλαγή , Η Λίλα λέει -"ο θάνατος της πνευματικότητας"/ Εmannuel Kant, νέο έργο της Λένας Κιτσοπούλου, Φρυνίχου). Και στην τρίτη περίοδο (14 Απριλίου-20 Ιουνίου) συνειδητοποιούμε ότι όλα, εκεί "έξω,στ΄ανοιχτά", κάνουν κύκλους. (κλασικές ιστορίες/σκοτεινοί κύκλοι: "κύκλος του αίματος": Τρελό Αίμα, Αδερφοί Καραμαζόφ /Υπόγειο, "κύκλος της ιστορίας": Πέρσες- '21 και η αλήθεια/ Φρυνίχου). Το παζλ συμπληρώνεται από τρεις παραστάσεις που παίζονται καθ΄όλη τη διάρκεια της χρονιάς και κινούνται στους ίδιους άξονες: Να θυμόμαστε ποιοι είμαστε και πώς ξεκινήσαμε ("Υπόγειο στο φως"-επετειακή παράσταση για τα 60 χρόνια του Υπογείου), νεοελληνικό έργο γραμμένο ειδικά για εφήβους και τις ανησυχίες τους σήμερα ("Κόκκαλα"-Εφηβική σκηνή) και μια παράσταση για παιδιά-διασκευή του υπέροχου παραμυθιού του Όσκαρ Ουάιλντ ("Το φάντασμα του Κάντερβιλ"- παιδική σκηνή.)
Τι καινούργιο έχουμε να περιμένουμε από το Θέατρο Τέχνης;
Εκτός από τις παραπάνω παραστάσεις, συνεχίζουμε και το Νοέμβριο-Δεκέμβριο το "άνοιγμα"στη μουσική( που εγκανιάστηκε στην έναρξη, μαζί με το χορό) με τέσσερις σημαντικές συναυλίες. Επίσης ξεκινάμε μια σημαντική σειρά δράσεων σε συνεργασία με φορείς (Θεατρικό τμήμα Πανεπιστημίου Αθηνών /Πλάτων Μαυρομούστακος, Αναλόγια/Σίσσυ Παπαθανασίου, Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδας κ.α. , μια έρευνα (Λαϊκός εξπρεσιονισμός σήμερα - διεύθυνση έρευνας Δηώ Καγγελάρη) και ένα εργαστήριο θεατρικής γραφής. Όλες οι παραπάνω δράσεις στόχο έχουν να στηρίξουν τη νεοελληνική δραματουργία και την προώθησή της αλλά και να αναδείξουν νέες δυνάμεις και τάσεις στο ελληνικό θέατρο σήμερα.
Στηρίζεις ιδιαίτερα τη νεοελληνική δραματουργία... Κι εσύ η ίδια γράφεις. Γιατί πιστεύεις ότι απαραίτητη η πρωτότυπη παραγωγή έργων;
Γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για ελληνικό θέατρο, χωρίς ελληνικό έργο, όπως είχε πει και ο Κουν.
Πόσο δύσκολο είναι να διευθύνεις ένα θέατρο με τόσο μακρά παράδοση και ιστορία;
Είναι μεγάλη η ευθύνη. Τεράστια η τιμή. Δύσκολη η εποχή. Πολλά τα προβλήματα, με πρώτο και χειρότερο την οικονομικό. Όμως αγαπώ το θέατρο Τέχνης και είμαι αποφασισμένη να δουλέψω σκληρά…
Ποια προβλήματα έχεις να αντιμετωπίσεις ως καλλιτεχνική διευθύντρια σήμερα σε μια εποχή έντονης κρίσης και πώς σκοπεύεις να τα υπερβείς;
Το οικονομικό, το οικονομικό, το οικονομικό. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα, γιατί οργανισμοί όπως το Θέατρο Τέχνης δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς οικονομική στήριξη. Η μεγαλύτερη μου αγωνία είναι να έχουμε πρώτα απ΄όλα τη στήριξη του κοινού. Πρέπει όμως και η πολιτεία να βοηθήσει. Κι αν δεν μπορεί να το κάνει άμεσα, ας το κάνει μέσω απελευθέρωσης των χορηγιών (δίνοντας κίνητρα φοροαπαλλαγής σε εταιρίες και ιδιώτες). Η κατάσταση είναι δύσκολή για όλους, αλλά σε μια εποχή σαν τη δική μας ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη. Είναι παρηγοριά.Είναι διέξοδος. Και οι καλλιτέχνες, αλλά και όλοι όσοι δουλεύουν μέσα στο θέατρο, πρέπει επίσης να επιβιώσουν.
Μίλησε μας για το έργο "Η Λίλα λέει" του σιμό που θα σκηνοθετήσεις εσύ. Τι σε κινητοποίησε να το διαλέξεις.
Πρόκειται για ένα σκληρό,τολμηρό διήγημα με ποιητική γλώσσα και πολύ χιούμορ. Αφηγείται την ιστορία του Σιμό,ενός άραβα μετανάστη που ζει σε ένα λούμπεν προάστιο του Παρισιού και ερωτεύεται μια παράξενη, πανέμορφη κοπέλα, τη Λίλα, που τον μυεί στον κόσμο των ερωτικών φαντασιώσεων. Το μυαλό του Σιμό, μέσα από τις τολμηρές ερωτικές αφηγήσεις της παίρνει φωτιά…Ο Σιμό γίνεται τελικά ο συγγραφέας της ιστορίας που θα δούμε, που κρύβει ένα αναπάντεχο και σκληρό τέλος. Αξίζει να σημειωθεί ότι το διήγημα υπογράφεται από τον ίδιο τον Σιμό, όμως μέχρι σήμερα, ο εκδοτικός οίκος που το εξέδωσε αγνοεί αν πρόκειται όντως για ένα ταλαντούχο άραβα μετανάστη ή για ένα δόκιμο Γάλλο συγγραφέα που προτίμησε να υπογράψει ένα τολμηρό έργο με ψευδώνυμο. Αποφάσισα να διασκευάσω και να σκηνοθετήσω τώρα αυτό το έργο που με συγκινεί βαθιά, γιατί συνδέεται άμεσα με τη θεματική της περιόδου κατά την οποία θα παιχτεί (ποιητικά κείμενα/άγρια εποχή-ο θάνατος της αθωότητας).
Σε ευχαριστώ πολύ
Κι εγώ.
