Στο έργο "Ένας ήρωας με παντόφλες" που ανεβαίνει στο Θέατρο Βρετάνια σε σκηνοθεσία Γ. Μπέζου, ο Αλμπέρτο Φάις υποδύεται τον μέλλοντα γαμπρό του στρατηγού, Λάμπρου Δεκαβάλλα. Συγκεκριμένα, έναν πολύ σκοτεινό και διπλοπρόσωπο τύπο. Από τέτοιους πήξαμε..στον έξω κόσμο. Αλλά είμαστε αισιόδοξοι. "Όλο και κάποιος καλός άνθρωπος θα βρεθεί να χτυπήσει την πόρτα των καλών ανθρώπων". Έτσι δεν είναι;
Ποια είναι η πρώτη συνειδητοποίηση του κόσμου, όταν ο "Ήρωας" τελειώνει;
Υποθέτω ότι κάθε θεατής, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, θα αντιδρά διαφορετικά στο έργο. Κρίνοντας από τον εαυτό μου, φαντάζομαι ένα αίσθημα ελπιδοφόρας δύναμης που δίνει σε κάθε ακέραιο άνθρωπο ακόμη και η πιο πικρή επαφή με την αδικία.
Οι Γιαννακόπουλος και Σακελλάριος ήταν πολύ μπροστά, έτσι δεν είναι;
Αυτό που τους κάνει σημερινούς είναι το γεγονός ότι βρίσκονταν πολύ μέσα στη δική τους εποχή.
Βλέπεις ομοιότητες με το σήμερα και απογοητεύεσαι;
Οι "παθογένειες" που περιγράφονται στον "Ήρωα" απασχολούν την κοινωνία μας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Με αυτές πάλευαν οι Έλληνες και απ' ό,τι φαίνεται θα συνεχίσουμε κι εμείς. Ελπίζω χωρίς να απογοητευόμαστε.
Πώς πάνε οι παραστάσεις;
Παρατηρώ ότι το κοινό ακολουθεί με προσήλωση την πορεία των προσώπων του έργου, καθώς τους είναι γνώριμα από το δικό τους περιβάλλον. Και είναι αξιοπρόσεκτο πόσο εύκολα και φυσικά οι αντιδράσεις του κοινού εναλλάσσονται μεταξύ γέλιου και συγκίνησης.
Πες μου ένα χαρακτηριστικό σχόλιο που έχεις ακούσει.
"Φοβερό, ρε παιδί μου, τίποτα δεν έχει αλλάξει!"
Χρύσα Φωτοπούλου
