Της Χρύσας Φωτοπούλου
Όταν μου είπε ο Β. ότι αυτό που θα δούμε στο Eliart έχει σχέση με τη ζωή του Γιώργου Οικονομίδη, φαντάστηκα κάτι, αλλά η συζήτηση έπειτα με τον κ. Μιχαήλ αυτό το κάτι το μεγέθυνε. Τον Γιώργο Οικονομίδη τον έχω στο νου μου σαν έναν άνδρα που φορούσε μόνο κοστούμια με τσάκιση, είχε γυαλισμένα μαλλιά, μιλούσε ακατάπαυστα και ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούσε να φτιάξει τετράστιχα από το τίποτα. Ακόμη και αφηρημένος στο δρόμο, να του ταράζει την αφηρημάδα ένα όμορφο κορίτσι και αυτός στο σημειωματάριό του να γράφει "Είσαι παιδί μου πειρασμός σεισμός, άι άι άι άι άι".
Ο Γιάννης Μιχαήλ, που είχε την ιδέα για την παράσταση αυτή και κάνει και τη μουσική επιμέλεια, μιλώντας αποκλειστικά στο Onlytheater.gr αναφέρει τα εξής: Στο θέατρο Eliart, από 17 Νοεμβρίου ξεκινά μια μουσικοθεατρική παράσταση η οποία είναι βασισμένη στη ζωή του Γιώργου Οικονομίδη. Ο Γιώργος Οικονομίδης ήταν ένας πολύ γνωστός κονφερασιέ τις δεκαετίες '40 και '50 και συνέχισε μέχρι τη δεκαετία του '80. Είχε το Άλσος, το δημοτικό αναψυκτήριο απ' όπου πέρασαν όλοι οι θρύλοι της ελληνικής μουσικής. Είναι μια ιδέα δική μου που κείμενο την έκανε η Ρένα η Ρίγγα και τη σκηνοθεσία ανέλαβε η Ρέινα Εσκενάζυ. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια λιτή ατμόσφαιρα που θα αντικατοπτρίζει τις εποχές χωρίς υπαρβολή. Το κλίμα σ' αυτή την παράσταση δίνεται μέσω των φώτων και της μουσικής.
Πρωταγωνιστής, στο ρόλο του Οικονομίδη είναι ο Σπύρος ο Θεοδόσης και η έκπληξη είναι η Ελένη η Φιλίνη που υποδύεται όλες τις γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του, αλλά και τη γυναίκα της ζωής του. Εναλλάσσεται σε διάφορα πρόσωπα. Δείχνουμε, δηλαδή, και κάποιες σχέσεις, σε εισαγωγικά, που είχε. Επίσης, όλα τα παιδιά που είναι στην παράσταση τραγουδούν και ο Σπύρος ο Θεοδόσης και η Ελένη Φιλίνη. Η Φιλίτσα η Καλογεράκου συνοδεύει την Ελένη με διάφορους ρόλους. Έχουμε πάρει κομμάτια από την πραγματική ζωή του Οικονομίδη, αλλά έχει φτιαχτεί μια καινούρια ιστορία για να μπορέσει να συνδεθεί με τα γεγονότα μιας και διανύουμε 4 διαφορετικές δεκαετίες.
Ξεκινάμε από την Κατοχή και την Μάντρα του Αττίκ απ ' όπου ξεκίνησε και φτάνουμε μέχρι το '80. Ο Νίκος ο Χρηστίδης υποδύεται τον άλλο εαυτό του Οικονομίδη, είναι δηλαδή ένας νεαρός Οικονομίδης ο οποίος τον βάζει στον καλό δρόμο, που λέμε, τον φέρνει στα ίσια του, τον αφήνει λίγο, τον σπρώχνει να κάνει αυτά που σκέφτεται, είναι το alter ego του, θα λέγαμε. Είναι και η Λιάνα-Καρριέρε Οικονομίδου που είναι η πραγματική εγγονή του Οικονομίδη. Στο έργο υποδύεται τη μητέρα της, την κόρη δηλαδή του Οικονομίδη. Άρα είχε την ευκαιρία να ζήσει ξανά τη ζωή του παππού και της γιαγιάς μέσα από τα μάτια της μητέρας της. Είναι μια ιστορία που γράφτηκε έτσι. Βλέπουμε την κόρη του Οικονομίδη να θυμάται τη ζωή και την πορεία του πατέρα και της μητέρας της.
Σ' αυτό το σημείο τον ρωτώ για τις πηγές της έρευνάς τους. Κάναμε μια εξάμηνη έρευνα με τη Ρένα. Ξεκινήσαμε, κλασικά από το ίντερνετ, μετά απευθυνθήκαμε στο Μουσείο Θεάτρου, στην Ένωση Σεναριογράφων, σε παλιούς ηθοποιούς που είχαν την τύχη να συνεργαστούν μαζί του. Βρήκαμε αρκετά πράγματα, δεν μπορέσαμε να βρούμε πρωτότυπα κείμενα επιθεωρήσεων. Ξέρετε, ο Οικονομίδης έγραψε πάρα πολλές επιθεωρήσεις με τον Πρετεντέρη και τον Γιαλαμά. Βρήκαμε όμως πολλά και σημαντικά πράγματα που τα χρησιμοποιήσαμε στο έργο. Είναι, όπως σας είπα, κομμάτια της πραγματικής του ζωής τα οποία όμως έχουν συνδεθεί με τέτοιο τρόπο που φτιάχνουν μια καινούρια ιστορία. Είναι μυθοπλασία το έργο, αλλά είναι και πραγματικότητα.
Γιατί ο Οικονομίδης εντυπώθηκε στη μνήμη του κόσμου; Ο Οικονομίδης ήταν για μένα ο πρώτος σταρ στην Ελλάδα. Ήταν αυτός που καθιέρωσε τα τάλεντ σόου. Αυτός ξεκίνησε στο ραδιόφωνο την εκπομπή "Χαρούμενα ταλέντα" και από κει μέσα βρήκαν δρόμο στην καλλιτεχνική τους πορεία η Νάνα η Μούσχουρη, η Τζένη Βάνου, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Γιάννης ο Βογιατζής μέχρι και ο Χάρρυ Κλυν. Εμένα αυτό που μου άρεσε στον Οικονομίδη είναι ότι υπήρξε πολύ λαμπερός τύπος. Ένας ωραίος τύπος της εποχής. Ήταν έξω καρδιά, αλλά διαβάζοντας γι' αυτόν ανακάλυψα ότι ήταν πάρα πολύ μοναχικός. Δε χάρηκε όλα αυτά που πέτυχε, αυτό κατάλαβα. Του αποσπούσε μάλλον πολύ χρόνο η δουλειά του. Είχε δοθεί στη δουλειά του και δεν ευχαριστήθηκε αυτό που λέμε την οικογένεια, την προσωπική του ζωή. Ήταν ο σταρ της εποχής και έπρεπε να παίζει αυτόν τον ρόλο. Και για τον εαυτό του και για τους άλλους.
Η μετάβαση από τη μια εποχή στην άλλη πώς γίνεται στο έργο; Υπάρχουν γεγονότα που έχουν στιγματίσει την κάθε δεκαετία. Στη δεκαετία του '40 είχαμε τον πόλεμο, αλλά και την Μάντρα του Αττίκ. Μάθαμε ότι ο ίδιος πήγε στη Μάντρα και ζήτησε με το έτσι θέλω να πει κάποια πράγματα. Είχε ευστροφία και άνεση στο λόγο και μπορούσε να φτιάξει από το τίποτα μια ολόκληρη ιστορία. Αυτό τον έκανε άμεσα αγαπητό στο κοινό. Η πρώτη του ιδιότητα ήταν διασκεδαστής - κονφερασιέ. Μετά άρχισε να γράφει στιχάκια, εκεί πριν το '50. Επηρεασμένος από τον πόλεμο έγραψε πρώτα το "Κορόιδο Μουσολίνι" και τον "Ντούτσε" και όλα αυτά που έχουν μείνει στην ιστορία με τη φωνή της Σοφίας Βέμπο. Περνάμε στη δεκαετία του '50 που άρχισε να γνωρίζει άνθιση το ραδιόφωνο. Όντας αυτός αναγνωρίσιμος και σαν φιγούρα και σαν φωνή πέρασε εύκολα και στο υπόλοιπο κοινό. Στη δεκαετία του '60 περνάμε στην τηλεόραση. Από το '64 και έπειτα εναγωνίως προσπαθεί να περάσει και στο καινούριο αυτό μέσο. Έψαχνε πάντα να εξελίσσεται και να γίνεται ακόμη καλύτερος. Βλέπουμε επίσης εδώ και μια τραγική στιγμή της ζωής του: όταν χάνει το πρώτο του παιδί. Δεν το ξέρει ο πολύς κόσμος. Και μεις το μάθαμε, επειδή όλο αυτό το διάστημα είχαμε πάρα πολλές συναντήσεις με την κόρη του, τη Μαριαλένα Οικονομίδου. Και φτάνουμε στη δεκαετία του '70 προς '80 πια που είναι στα πάνω του το Άλσος, το θρυλικό αναψυκτήριο. Από κει πέρασαν όλοι οι εγχώριοι σταρ, αλλά και πολλοί Ευρωπαίοι. Και φτάνουμε προς τη δύση της καριέρας του και της ζωής του, όταν άρχισε να πέφτει και για λόγους υγείας, αλλά και λόγω ηλικίας.
Στο φινάλε φτάνουμε χωρίς να βλέπουμε το φινάλε της ζωής του. Μένει μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος. Η κόρη του στην παράσταση και πραγματική του εγγονή στην πραγματικότητα αφηγείται την ιστορία. Υπάρχει η αφήγηση και παράλληλα υπάρχει και η δράση. Έχουμε πει ότι θα κάνουμε 10 μοναδικές παραστάσεις, εδώ στο Eliart. Aλλά θα κάνουμε και κάποιες έκτακτες παραστάσεις σε χώρους από τους οποίους μας έχουν ζητήσει και βλέπουμε. Θέλαμε έτσι κι αλλιώς να γίνει σε ένα μικρό θέατρο, είμαστε υπέρ του παρεΐστικου κλίματος. Δε θέλαμε να είναι ένα θέαμα. Θέλουμε να κάνουμε κάτι που να είναι κοντά στην εποχή. Σαν να γινόταν τότε.
