ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ Ο ΚΙΜΟΥΛΗΣ ΣΤΗ "ΜΗΔΕΙΑ". ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Όταν πρωτοδιάβασα ότι ο Ευριπίδης υπήρξε μισογύνης δεν ήμουν σε θέση να εκφράσω την απορία: "Μισογύνης και όλες του οι ηρωίδες πανύψηλες μπροστά στα αντράκια που σε όλες τις ποιητικές γραμμές παραμένουν υποκοριστικά αντράκια; ". Όταν άρχισα να αποκωδικοποιώ και το "μίσος" του Αριστοφάνη για τον (αγαπημένο μου) Ευριπίδη κατάλαβα πως μόνο μίσος δεν ήταν. Στην ουσία ο ευφυής βρωμόστομος λάτρευε και τους δύο ταλαιπωρημένους, και τον Ευριπίδη και τον Σωκράτη. Πώς αλλιώς άλλωστε; Πάντα υπάρχουν παθιάρικες ακρότητες μεταξύ ξύπνιων.

Είδα τη "Μήδεια", Τετάρτη βράδυ στα βράχια. Γνωρίζοντας από πριν ότι με ένα πλάσμα σαν τη Μήδεια μπορώ να ταυτιστώ. Γιατί έχω και εγώ ερωτευτεί δειλό άνθρωπο και  τη φωτιά στο τέλος έπρεπε να τη σβήσω εγώ η ίδια. Μόνη μου χωρίς βοήθεια. Οπότε την τάση της προδομένης, της γυναίκας που της αναχαιτίζουν την ορμή, τη συμμερίζομαι. Όπως και το χείλος του γκρεμού 2 λεπτά μετά την "παραφροσύνη". Την ανάγκη για "εκδίκηση" τη στιγμή που διαγράφομαι από το νοητικό του σύμπαν.
Το μαχαίρι κάνει χίλια κομμάτια το ψυχικό απόθεμα του προδότη. Δεν σκοτώνεται ο ίδιος, αλλά οι καρποί του προκειμένου να ζήσει το υπόλοιπο του καιρού του με πόνο και μόνος. Ο έρωτας..πόσο εξαντλητικός και υπερρεαλιστικός είναι, όταν συμβαίνει. "Θε μου όχι όσο έρωτα ποθώ, αλλά όσο αντέχω".

Ο Κιμούλης είναι υπέροχος σ' αυτή την παράσταση που σκηνοθέτησε ο Σπύρος Ευαγγελάτος. Από την πρώτη στιγμή βλέπω μπροστά μου το σχήμα ενός πλάσματος λίγο πριν την "εξάντληση" που ο "εξαίσιος ίλιγγος" το οδηγεί σε μια ρεαλιστική κραυγή, σχεδόν διαχρονική, ενάντια σε όλους εκείνους που γεννήθηκαν χωρίς την υποδομή να μπορούν να συμμετέχουν στο τέλειο. Η Μήδεια του Γιώργου Κιμούλη δεν είχε ούτε γυναικεία ούτε αντρικά χαρακτηριστικά. Μια άφυλη φιγούρα που κάθε τόσο επαλήθευε το κύρος της κλασικότητάς της με έναν λόγο φυσικά αποφθεγματικό και γήινο. Έχω την αίσθηση ότι ο ηθοποιός δεν αρκέστηκε στις ευκολίες του, δεν επανέλαβε συνήθη του μοτίβα, αλλά έχτισε κάτι από την αρχή με αυτοσυγκράτηση και ωριμότητα. Μου άρεσαν τα ρούχα του, τα μακριά του μαλλιά. Το ασυνήθιστο..

Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ο Ιάσονας στάθηκε με αξιοπρέπεια. Ο βαθμός δυσκολίας τεράστιος: Πώς να μείνεις διαρκώς στο φως δίπλα σε μια τέτοια "Μήδεια";

Ο Τάσος Νούσιας στο γρήγορο πέρασμά του, στιβαρός και ψαρωτικός. Βουερός όπως μάλλον ήταν ο Κρέοντας στο μυαλό των ποιητών. Αξιοπρόσεκτοι και οι υπόλοιποι ηθοποιοί
Μάνος Βακούσης, Νικόλας Παπαγιάννης, Νίκος Αναστασόπουλος, Δημήτρης Παπανικολάου καθώς και ο χορός με την τέλεια άρθρωση και την ωραία φωνή.

Το σκηνικό του Γιώργου Πάτσα "συνόψισε την παιδική αύρα" σε μια φωτογραφία που "ντύνει" ένα γερμένο κεντρικό κουτί. Στη φωτογραφία απεικονίζεται ένα μικρό παιδί. Σ' αυτό το κουτί  θα καταφύγει η Μήδεια στο τέλος, όταν έχει τελειώσει με όλα και όλους και είναι έτοιμη να αποχωρήσει.

Τα παιδιά υπάρχουν μέσα από ηχογραφημένες φωνές χαράς στις πρώτες στιγμές και μέσα από φωνές τρόμου στο τέλος.

Εύχρηστα και σωστά τα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ. Άφυλος και ο χορός..

Θα προτιμούσα την επιλογή μιας άλλης μετάφρασης..

Είχα καιρό να παρακολουθήσω κλασική προσέγγιση. Κάτι που μέτρησε πολύ στην ικανοποίησή μου.

Και ναι όντως "Εκείνα που ήταν για να γίνουν, δεν έγιναν ποτέ. και αυτά που γίνονται, δεν ήταν για να γίνουν."
Δεν έχω βρει κάποιον που να διαφωνεί. Ακόμη και οι μη μυημένοι.

Να τη δείτε τη Μήδεια, θα σας διευκολύνει κιόλας γιατί θα κάνει το γύρο της χώρας.


Μετάφραση
 Κ. Χ. Μύρης
 
Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία
Σπύρος Α. Ευαγγελάτος
 
Σκηνικά
Γιώργος Πάτσας
 
Κοστούμια
Γιάννης Μετζικώφ
 
Μουσική
Θάνος Μικρούτσικος
 
Μουσική διδασκαλία
Γιάννης Αναστασόπουλος

Ερμηνεύουν
Γιώργος Κιμούλης
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Τάσος Νούσιας
Μάνος Βακούσης
Νικόλας Παπαγιάννης
Νίκος Αναστασόπουλος
Δημήτρης Παπανικολάου

Συμμετέχει 12μελής Χορός