της Κίρκης Καραλή
#1 Το ημερολόγιο της "Μαργαρίτας". (Γιατί φεύγω ταξίδι με τον Γ. Κιμούλη)
#2 Το ημερολόγιο της "Μαργαρίτας". (Λίγο πριν το τετ-α-τετ με "τέρατα")
Tρίτη 18 Νοεμβρίου.
9:00
Από το κρεβάτι στην κουζίνα είχα δεύτερο παραλίγο στραμπούληγμα. Ανόητη, ανόητη, ανόητη!
9:30
Αγόρασα βαλεριάνες.
9:31
Πήρα τρεις.
10:00
H Mαρία με ρωτάει για το επόμενο «επεισόδιο»...
11:00
Η Χρύσα με ρωτάει για το επόμενο «επεισόδιο»...
12:00
Ο Γιάννης με ρωτάει για το επόμενο «επεισόδιο»...
Τα δύο επόμενα εικοσιτετράωρα κύλησαν σε λούπα: σκοντάματα, βαλεριάνες, ερωτήσεις, σκοντάματα, βαλεριάνες, ερωτήσεις...
Πέμπτη 20 Νοεμβρίου.
06:10. Email. Το μήνυμα του «Φάουστ».
«Ξύπνησα απότομα τώρα. Ξημερώματα.
Αύριο 7:30 ραντεβού στη γωνία λοιπόν.
Θα είμαστε 8 στο αεροδρόμιο, η επιβίβαση είναι στις 8:30
Καλημέρα.»
07:10. Email. Η απάντηση της «Μαργαρίτας».
«Κι εγώ ξύπνησα απότομα πριν μια ώρα.
Aύριο. 7:30, όπως είπαμε.
Καλημέρα.»
11:00
Ο Γιώργος Κιμούλης βλέπει το δεύτερο μέρος του Ημερολογίου μου. Πόσο απρόσεχτη είμαι!
Inbox:
«Φάουστ» wrote: Δε θα βρεθούμε από κοντά; Θα δεις τι έχεις να πάθεις.
«Mαργαρίτα» wrote: Συνεχίζω χωρίς φόβο για τις έμμεσες και άμεσες απειλές.
«Φάουστ» wrote: Ο σεισμός, όμως, ήταν μικρός. 5,2R; Αν δεν γκρεμιστούν σπίτια, δε λέει...
«Mαργαρίτα» wrote: Απ' το 5,2 ως το 5,9 μια ανάσα.
«Φάουστ» wrote: Τότε πέφτουν;
«Μαργαρίτα» wrote: Ρικομέξ.
«Φάουστ» wrote: Μάλιστα... -
Τζένη Καρέζη: Αθηνααά, Αθηναααά!!!
02:00. Ξημερώματα. Αϋπνίες
Απέχουμε 1000 μέτρα.
Η Μ. προσπαθεί μέσω μηνυμάτων να με βάλει για ύπνο.
Μου στέλνει link από video του Γ.Κ. να διαβάζει Ρεμπώ.
Η Λ. μου στέλνει μηνύματα πόσο ζηλεύει.
Το ίδιο η Δ.Δ.
Κάνω τις τρεις βαλεριάνες πέντε κι ας πούμε ότι κοιμάμαι.
Παρασκευή 21 Νοεμβρίου. Η γιορτή της Μαρίας της ανύπαντρης και παρθένας. Τα Εισόδια της Θεοτόκου.
Η γεμάτη αρετές Μαρία, η κεχαριτωμένη και καθαρή από αμαρτίες παιδούλα, μου θυμίζει τη Μαργαρίτα.
Μαργαρίτα: «Πιστεύετε στον Θεό;»
Φάουστ: «Αγαπούλα μου, πως να πεις πιστεύω στον Θεό; Ποιος θα δηλώσει κι όρκο θα δώσει “ναι, Τον πιστεύω!” και ποιος θα νιώσει αναίδεια τόση, όχι να πει, “δεν Τον πιστεύω!”;»
Μαργαρίτα: Φοβάσαι;
Κίρκη: Φοβάμαι.
Άμλετ: «Να φυλάγεσαι. Ο φόβος είναι ασφάλεια μεγάλη».
Κίρκη: Καλώς τον. Τα νέα σου.
Άμλετ: «Ποτέ γυναίκα δεν κατάλαβε έναν άντρα».
07:00. Ξύπνησα!
Δεν πρέπει να καθυστερήσω ούτε 10 δευτερόλεπτα.
Σαν σήμερα ο Έντισον ανακοινώνει ότι ανακάλυψε το φωνόγραφο, σαν σήμερα βυθίζεται ο Βρετανικός, σαν σήμερα ο Ελληνικός Στρατός καταλαμβάνει την Κορυτσά, σαν σήμερα γεννιέται ο Βολταίρος και πεθαίνουν ο Μαγκρίτ κι ο Κλάιστ. Σήμερα είναι Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης. Είναι και Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού.
Έχετε γεια βρυσούλες. Λόγγοι, βουνά, ραχούλες.
07:29’:50’’
Στα επόμενα 10 δευτερόλεπτα προσεγγίζουν τη (λεγόμενη) γωνία, διατηρώντας ίση απόσταση ο καθένας τους απ’ αυτήν, με συντονισμένο ρυθμό, ο ένας μ’ αμάξι κι η άλλη περπατώντας, ο Φάουστ και η Μαργαρίτα. Χαιρετιούνται. Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Μαργαρίτα: «Ανατριχιάζω!»
Φάουστ: «Ω, μην τρομάζεις! Άσε αυτό το βλέμμα, του χεριού το σφίξιμο να προφέρει το λόγο τον ανείπωτο...»
(Σκηνική οδηγία: Η Μαργαρίτα του σφίγγει τα χέρια, αποσπάται και φεύγει τρέχοντας. Εκείνος μένει μια στιγμή σκεφτικός και μετά την ακολουθεί. Μπαίνουν στ’ αμάξι.)
08:00. Ελ. Βενιζέλος.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, αυτή τη στιγμή, είμαι στο αεροδρόμιο και περπατάω δίπλα στον Γ.Κ. Κι αν έχω περπατήσει δίπλα σε ανθρώπους που τους αναγνωρίζουν οι άλλοι! Πρώτη φορά, αγαπητό μου ημερολόγιο, και στο λέω με κάθε ταπεινότητα, εισέπραξα κι εγώ ακριβώς όσα βλέμματα πήρε κι αυτός. Μόνο που όσα απευθύνονταν σ’ αυτόν είχαν μαζί κι ένα θαυμαστικό, ενώ τα δικά μου ένα ερωτηματικό. Αγαπητό μου ημερολόγιο, λυπάμαι που δε μπορώ να εξαϋλωθώ και πρέπει να αντιμετωπίσω αυτή την απορία. Ευτυχώς που φεύγουμε από εδώ. Θα μας ματιάσουν και δε θα φταίω καθόλου, μα καθόλου.
Μεφιστοφελής: «Ναι, πρέπει να φύγουμε κι εμείς».
Μάρθα: «Θα σας έλεγα να μείνετε λίγο ακόμα, μα εδώ μπορείς εύκολα να εκτεθείς. Οι άνθρωποι έχουνε μεγάλο στόμα και τίποτ’ άλλο δεν τους νοιάζει, παρά που πάει ο γείτονας και ποιον κοιτάζει. Μετά αρχίζουνε και λένε, όπως κι αν φερθείς».
08:10. 12 ώρες πριν συναντήσουμε τον Τομάζ Παντούρ.
Άραγε, 12 ώρες πριν την πρεμιέρα του, κοιμάται ή κάνει πρόβα;
Τι άνθρωπος είναι;
08:30. Game over.
Χαμένο το παιχνίδι. Ο Γ.Κ. δε φοβάται πια τα αεροπλάνα. Έχει περάσει πολλές ώρες σε κόκπιτ, έχει κάνει προσομοιώσεις πτήσεων στο σπίτι του με ειδικά προγράμματα, έχει δει όλες τις ταινίες με αεροπορικά δυστυχήματα στο repeat για να τονώσει το «ανοσοποιητικό» του, ξέρει ακριβώς πώς δουλεύει το αεροπλάνο, ξέρει τις πιο επικίνδυνες στιγμές του, ξέρει ακόμη και να το πιλοτάρει, αν χρειαστεί. Και με άφηνε να πιστεύω πως έχω το πάνω χέρι. Είναι μεγαλύτερο τέρας απ’ όσο νόμιζα.
09:15 - 12:00. Πολυκοσμία.
Ρίχνει τις πληροφορίες στο αυτί μου σα βολές κατά ριπάς, σαν τι-εν-τι μέσα στο κεφάλι μου.
Είμαι σίγουρη πως τίποτε δεν του «ξεφεύγει» και πως ό,τι λέει το έχει σκεφτεί δυο φορές μέχρι να το ακούσω.
Μεταξύ άλλων, τον ρωτάω για φίλους και εχθρούς.
Μου απαντάει ως Τσε: «Είναι λυπηρό να μην έχεις φίλους, αλλά είναι ακόμη πιο λυπηρό να μην έχεις εχθρούς».
Ακριβώς δίπλα του, στη θέση 8C, κάθεται ο κύριος Ληρ.
Μας κοιτάζει διαρκώς και όλο μοιάζει να προσπαθεί να μπει στη συζήτηση.
Ο Γ.Κ. δεν του δίνει σημασία, γιατί τον γεμίζει άγχος και μόνο αυτή η -σε απόσταση αναπνοής-παρουσία του.
Αν τυχόν ο Γ.Κ. χρειαστεί να γυρίσει το βλέμμα προς τα δεξιά για να πάρει ένα ποτήρι νερό απ’ την αεροσυνοδό, αμέσως σκέφτεται τον «Βασιλιά Ληρ» που έρχεται τον Απρίλιο στον Ίδρυμα Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» κι αγχώνεται.
Αφού πάρει το νεράκι και το πιεί, του ρίχνει ένα χαμόγελο, γιατί σκέφτεται ότι ο Παντούρ θα διαπρέψει και πάλι με τη σκηνοθεσία του, οπότε άδικα εκφράζει τη νευρικότητά του στον συνταξιδιώτη μας.
Εγώ σημειώνω την ατάκα του Τσε για να μην την ξεχάσω.
Επειδή έχουμε παύση, ο κύριος Ληρ δε διστάζει. Επεμβαίνει: «Σπουργίτης έτρεφε καιρό τον κούκο στην αγκάλη, αλλά του κούκου τα παιδιά του ανοίξαν το κεφάλι».
Γυρίζουμε τον κοιτάμε.
Μας χαμογελάει, ανταποδίδουμε -από καθαρή ευγένεια- και συνεχίζουμε την κουβέντα μας.
Τον ρωτάω γιατί στο πλαίσιο της χημικής αντίδρασης που κάνει ο εγωισμός και η οξυδέρκεια εντός του, δε νιώθει ποτέ την ανάγκη να πάει ενάντια στις προβλέψεις τρίτων (όπου «τρίτος» βλ. «συνάφι» και κόσμος) και να ακυρώσει με την απάθειά του όσους σκεφτούν ότι «με τον τάδε συνεργάτη του ο Γ.Κ. θα μαλώσει» ή ότι «δεν υπάρχει περίπτωση να μη δημιουργηθεί κάποια κόντρα» κ.λ.π.
Μου εξηγεί συνοπτικά το σύστημα αξιών του, τον «μετρητή» της αξιοπρέπειάς του και την ανάγκη του να μην αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, προκειμένου αυτό που δε θα πέσει κάτω να δώσει ένα μάθημα στον «αντίπαλο».
«Το σύνδρομο της διδαχής είναι έντονα χαραγμένο μέσα μου», λέει.
Δεν εκτοξεύει πυρά ως εκτόνωση. Δεν χαλάει φιλίες από εγωισμό.
Ως αφορμή αυτής της «αποστολής» του, λέει, μοιάζει να είναι η συνάντησή του, στις αρχές της καριέρας του, με μορφές του ελληνικού θεάτρου, στον περίγυρο των οποίων πάντα υπήρχαν Εφιάλτες και Ιούδες, των οποίων ποτέ κανείς δεν έκοψε τη φόρα, δίνοντάς τους ένα καλό «μάθημα».
«Η απάθεια είναι η χειρότερη βία. Κι εγώ δε μπορώ να είμαι απαθής».
Ο κύριος Ληρ πετάγεται ξανά: «Τους ξέρω αυτούς τους κουτοπόνηρους που πίσω από τη δήθεν ειλικρίνειά τους κρύβουνε περισσότερο δόλο απ’ όσο είκοσι ανόητοι αυλοκόλακες, συνηθισμένοι να υποκλίνονται με ταπεινότητα».
«Αχα», λέμε κι οι δύο. Του χαμογελάμε -ευγενέστατοι είμαστε- και σωπαίνουμε για λίγο.
Αν με ρωτάς -ημερολόγιό μου- τι σκέφτομαι, θα σου πω.
Νομίζω πως όλο αυτό είναι αγανάκτηση μπρος σε κάποιον που μετακινεί τον ευαίσθητο δείκτη της εμπιστοσύνης μέσα του.
Μου δημιουργεί συνειρμό με το ίδιο του το επάγγελμα.
Η απόλυτη έκθεση (όταν και αν υπάρχει) ενός ηθοποιού πάνω στη σκηνή, είναι προϊόν ανάγκης για μοίρασμα που προϋποθέτει μεταξύ κοινού και ηθοποιού μια αμοιβαία εμπιστοσύνη.
Αν προσβληθεί αυτή εμπιστοσύνη, αν ας πούμε σ’ έναν δραματικό μονόλογο κάποιος θεατής γελάσει, ο ηθοποιός κλείνεται -στιγμιαία έστω- στο καβούκι του.
Αν ο θεατής δακρύσει κι ο ηθοποιός το προσέξει, μπορεί αυτή η «ταύτιση», να οδηγήσει σε μεγαλύτερο άνοιγμα του δεύτερου, στην εγκατάσταση μιας πλήρους εμπιστοσύνης μεταξύ αγνώστων και σε μια πορεία-καρφί για τη «λύτρωση».
Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: μόνο οι εξαιρετικά ευαίσθητες κεραίες μπορούν να αντιδράσουν σ’ όλα αυτά τα νοήματα.
Μόνο αυτές υποψιάζονται την ύπαρξη ή τη μη ύπαρξη εμπιστοσύνης, επί και εκτός σκηνής.
Κι ο Γ.Κ. τις έχει.
Γι’ αυτό κι αρπάζει φωτιά εύκολα. Στα καλά και στα κακά του.
Ναι, είναι πολλές οι σπίθες.
Ποιος ξέρει; Μπορεί να φταίνε και τα γονίδια που πήρε από δύο εισαγγελείς, μπορεί να φταίει το αξιακό του οικοδόμημα, μπορεί να φταίει η αριστερή του ελπίδα πως κάτι μπορεί να κάνει κι αυτός για να αλλάξει ο κόσμος γύρω του. Μπορεί να φταίει και η βαθιά του ευαισθησία.
Ο κύριος Ληρ, αφού είδε την παύση να διαρκεί, επενέβη: «Εγώ δε διαθέτω την αηδιαστική ικανότητα άλλα να λέω και άλλα να ‘χω στο μυαλό μου, γιατί εγώ αυτά που σκέφτομαι προτού τα ξεστομίσω τα έχω κάνει πράξη».
Ε, αφού θέλει συζήτηση, θα του δώσω πάσα!
«Μήπως όλα αυτά, τελικά, κάνουν στον ίδιο περισσότερο κακό;», ρωτάω τον Ληρ.
«Οι δίκαιοι θεοί βάζουν τα ελαττώματά μας να μας τιμωρήσουν», με αποστομώνει.
Ευτυχώς ο Γ.Κ. δεν μας άκουσε γιατί έβλεπε κάτι στο ipad.
Τον σκουντάω, τάχα μου εξαιτίας κάποιας ανατάραξης. «Αχ, ήταν τυχαίο», του λέω. «Δείξτε μου φωτογραφίες».
Βλέπω σκηνές απ' τις Απόκριες της πρώιμης καριέρας του.
Τον είδα μπέμπη πρίγκιπα Άμλετ και τσολιά στην Πανεπιστήμιου.
Όμορφος δε λέω, αλλά με πολλά νεύρα από μικρός.
Το παραδέχτηκε γελώντας.
Και βέβαια είδα τη γυναίκα της ζωής του.
Τη Μαριάννα, την κόρη του.
Κάναμε και τη σύγκριση με τη μαμά του. «Της μοιάζει πολύ», μου λέει.
1000 πόδια πάνω απ’ το έδαφος,
με ταχύτητα 489 μιλίων την ώρα,
324 μίλια μακριά απ’ τη Μαδρίτη
κι ενώ βρισκόμαστε πάνω από τις Βαλεαρίδες,
θέλει να κάνουμε στάση στη Μαγιόρκα.
Αναρωτιέμαι πόσο χρονών είναι το πλάσμα δίπλα μου.
Τη μία τον νιώθω 80άρη, την άλλη 15άρη. Συχνότερα: 28άρη.
12:15. Aεροδρόμιο Βarajas, Μαδρίτη.
Μεφιστοφελής (sms): Φτάσατε;
Κίρκη (sms): Φτάσαμε. Όλα καλά.
Συνειδητοποιώ πως κάθε βήμα από εδώ και πέρα είναι πλησίασμα στον «Βασιλιά Ληρ».
Θα δούμε μεν τον «Φάουστ» στη σκηνοθεσία του Παντούρ στο Εθνικό Θέατρο «Valle - Inclán», αλλά οι δύο τους πρόκειται να συζητήσουν διάφορες λεπτομέρειες του «Ληρ» τους, μιας που θα βρεθούν από κοντά.
Eνώ οι βαλίτσες τσουλάνε στον κυλιόμενο διάδρομο, σκέφτομαι πως ο Γ.Κ. είναι ο ηθοποιός που έχει παίξει τους περισσότερους ρόλους κλασικού ρεπερτορίου στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια, κι όμως, αισθάνομαι την αγωνία του για τον «Ληρ», λες κι είναι πρωτάρης. Όρεξη και άγχος, μαζί.
«Όσα φοβάμαι θέλω να τα προλαβαίνω, μη με προλάβουνε όσα φοβάμαι!». Νάτος πάλι ο Ληρ! Κακός μπελάς μας βρήκε!
Κίρκη: Α, για να σας πω! Περιμένουμε κι άλλους;
Γ.Κ.: Ναι. Τη Μαριάννα. Κάπου εδώ είναι. ´Εχει έρθει απ´ το Λονδίνο...
[Συνεχίζεται]
Διαβάστε επίσης:
Είδα τον συγκλονιστικό "Φάουστ" του Τόμαζ Παντούρ στη Μαδρίτη (+ φωτογραφικό υλικό)
#4 Το ημερολόγιο της "Μαργαρίτας" (ο Γ.Κ, η Μαριάννα και ο Τομάζ κάπου στη Μαδρίτη)
Ο ΚΙΜΟΥΛΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ "ΛΗΡ" ΜΕ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΤΟΝ TOMAZ PANDUR. ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ
