της Κίρκης Καραλή
#1 Το ημερολόγιο της "Μαργαρίτας". (Γιατί φεύγω ταξίδι με τον Γ. Κιμούλη)
#2 Το ημερολόγιο της "Μαργαρίτας". (Λίγο πριν το τετ-α-τετ με "τέρατα")
#3 To ημερολόγιο της “Μαργαρίτας”. (Ο κ. Κιμούλης, ο κ. Φάουστ, ο κ. Ληρ κι εγώ, πάνω απ’ τις Βαλεαρίδες)
12:20. Aεροδρόμιο Βarajas, Μαδρίτη.
Γνωρίζω τη γυναίκα που έχει πάρει τα μυαλά του Γιώργου Κιμούλη.
Η Μαριάννα έφτασε πριν λίγο απ’ το Λονδίνο και μας περιμένει σ’ ένα καφέ έχοντας απλώσει βιβλία, τετράδια και laptop, λες και βρίσκεται ακόμη στη βιβλιοθήκη του Royal Central School of Speech & Drama. 
Ο Γ.Κ. τη σκανάρει από πάνω έως κάτω και τα μάτια του λάμπουν. Τη θαυμάζει μπρος και πίσω απ΄την πλάτη της. «Τι κορίτσι είναι αυτό!». Συμφωνώ.
02:00. Puerta del Sol. Ή αλλιώς: Στην πλατεία της Πύλης του Ήλιου.
Ακολουθώ στα σοκάκια το Μεγάλο και το Μικρό Τέρας, που ‘χουν βγάλει τα GPS τους, κι ούτε ξέρω που πάμε. 
Το Μικρό Τέρας με το όνομα Μαριάννα είναι πιο εξελιγμένο μοντέλο και μας βγάζει μια ώρα αρχύτερα στην Πύλη του Ήλιου. Καθόμαστε για φαγητό και καθ’ όλη τη διάρκεια, το ζευγάρι στο διπλανό τραπέζι, την καρφώνει με βλέμματα. Ειδικά όταν μιλάει, κρέμονται απ΄ τα χείλη της. Κάτι τους έχει κάνει γκελ και έχουν κολλήσει πολύ άσχημα.
*Να σημειωθεί ότι ο Γ.Κ. κι εγώ φάγαμε ομελέτα. Έχω ένα ζήτημα με τις ομελέτες, το οποίο θα αναλύσω, αν τυχόν την ξαναφάμε.
03:00. Μεταξύ τυρού και αχλαδίου
Μια ώρα μετά, εκεί πάνω στο ιβηρικό ηδύποτο, αντιλαμβάνομαι ότι εδώ έχω να κάνω με συμμορία κι όχι με οικογένεια. Συνομωτικά βλέμματα, ατάκες γλυκιάς κόντρας που πέφτουν βροχή κι ενδιαμέσως οι ψίθυροι του Γ.Κ. προς εμένα: «Μα δεν είναι υπέροχη;». Τι να του πω τώρα; «Εσείς φταίτε που είναι υπέροχη»;
Το Μικρό Τέρας Μ. είναι πανέμορφο, πανέξυπνο κι είναι το μόνο ον που μπορεί να του «αντιμιλά» κι αυτός να το δέχεται. Του καταλογίζει υπερβολικό παίξιμο κι αυτός την κοροϊδεύει που πιστεύει πως είναι ραπανάκι που φύτρωσε. Αυτός καμαρώνει για τα γονίδιά της κι αυτή τον χαζεύει λες και τον έχει γεννήσει. Το Μικρό Τέρας Μ., πριν καν πάει σχολείο, 5 ετών, είχε ένα τετράδιο με τίτλο «Οι ρόλοι που θα παίξω όταν μεγαλώσω». Κορδέλια, απ’ τον «Ληρ», ήταν η πρώτη σημείωση. Αυτός την είχε πείσει πως ο ρόλος είναι μεγάλος κι αβανταδόρικος, κι επειδή ήταν μπαμπάς, τον άκουσε. «Μικρό ρόλο ήθελες να μου δώσεις», του λέει τώρα, πειράζοντάς τον. Γι’ αυτό για τις εξετάσεις, που έπρεπε να δώσει για τη λονδρέζικη Δραματική Σχολή διάλεξε την άλλη κόρη του Ληρ, τη Γονερίλη. Και ο Γ.Κ. την προετοίμασε. Πώς πήγε το πρώτο μάθημα; Η Μ. στον κάτω όροφο, ο Γ.Κ. στον πάνω, μεταξύ τους μια σκάλα και η «Γονερίλη» να τα λέει από κάτω προς τα πάνω. Δεν τολμούσε να τον κοιτάξει στα μάτια και να τα πει. Στα επόμενα μαθήματα ο Γ.Κ. έδειξε τον αληθινό του, ιδιαίτερα αυστηρό του χαρακτήρα, τον επαγγελματία της σκηνής, και ξέχασε ότι είναι μπαμπάς. Η Μ. έχει να παραπονιέται πως ήταν πολύ σκληρός και καθόλου «μπαμπάς». «Γι’ αυτό πέρασες, όμως, σε μια από τις δυσκολότερες σχολές του κόσμου», της λέω. Ο Γ.Κ. λέει πως η Μ. τον κατηγορεί συχνά πως δεν είναι μπαμπάς, αλλά κολλητός, συγκάτοικος, συμφοιτητής... 
Εγώ πάλι πιστεύω πως το μεγάλο «λάθος» του είναι πως τη γέννησε. Θα έπρεπε να την αφήσει να φυτρώσει κάπου, να την βρει, να την κόψει, να την ερωτευτεί και να την αφήσει να του βάλει μυαλό. Είναι το μόνο πλάσμα στο οποίο θα μπορούσε να υποταχτεί πλήρως. Και δεν έχει άδικο. Διαθέτει, νομίζω, όλα του τα προτερήματα στη θηλυκή τους βερσιόν. Είναι έξυπνη (ίσως λίγο πιο έξυπνη απ’ αυτόν), είναι ταλαντούχα (μπορεί και περισσότερο απ’ αυτόν, θα δείξει), είναι όμορφη (είναι και γυναίκα, άλλωστε), είναι γοητευτική (το ίδιο γοητευτική), είναι μυστήρια (ελαφρώς λιγότερο). Η Μαριάννα, που γεννήθηκε μεταξύ δυο πλάνων της σειράς «Τελευταίο αντίο», δε θ’ αργήσει να μας απασχολήσει πολύ. Λυπάμαι που προτιμά να μείνει στο Λονδίνο.
H περιοχή δίπλα στη Plaza Mayor απ’ τον φακό της Μ.
20:10. Centro Dramático Nacional, Teatro Valle - Inclán.
Στον εξωτερικό χώρο του θεάτρου έχει μαζευτεί πολύς κόσμος. Ανάμεσά τους οι σημαντικότεροι δημοσιογράφοι για θέματα πολιτισμού της Ισπανίας. Ο Γ.Κ. μου δείχνει μια δημοσιογράφο απ’ την El País. «Η Ισπανία τον αγκάλιασε αμέσως, με το που ήρθε εδώ».
Ο Τομάζ Παντούρ υποδέχεται με χαμόγελο κι ένα θερμό αγκάλιασμα τον Γ.Κ και τη Μ. Η ειλικρινής χαρά φαίνεται στα μάτια του. «You look great», λέει στον Γ.Κ. κι αναρωτιέται τι έκανε απ’ την τελευταία φορά που τον είδε και ομόρφυνε τόσο. «Ο Ληρ μου γίνεται όλο και πιο νέος! Μη μικρύνεις άλλο!», του λέει γελώντας. «Το μουστάκι φταίει. Μόλις τελειώσω τις παράστασεις του Πίντερ θα το ξυρίσω», του απαντά με πονηρό βλέμμα ο Γ.Κ. 
Ο Παντούρ αγκαλιάζει κι εμένα. Αισθάνομαι πως σκέφτεται ότι για να είμαι μαζί με τον Γ.Κ., οφείλει να με αντιμετωπίσει με μεγάλη συμπάθεια. Είναι γλυκός, ευγενικός και μοιάζει να μην έχει καθόλου άγχος. Μας λέει πως τελείωσε τη γενική του πρόβα στις 5 μ.μ.. Άφησε, στο ενδιάμεσο, ακριβώς το χρόνο που απαιτούνταν, ώστε να προλάβουν οι ηθοποιοί να μακιγιαριστούν και να έρθει ξανά το σκηνικό στη μορφή που πρέπει να έχει για την έναρξη. Κάποιος άλλος θα έλεγε, πως φτάνει τους χρόνους στα άκρα και τους ηθοποιούς στα όρια της αντοχής τους πριν από την πρεμιέρα. Είναι ήρεμος, χαμογελάει. Συνειδητοποιεί κι ο ίδιος πόσο «τρελός» είναι.
Ο Dorijan Kolundzija, ο video artist, λέει πως ο Παντούρ τους τα άλλαξε όλα μέσα στην τελευταία βδομάδα. Και πως αντέδρασε ο ίδιος σ’ αυτό; «Δεν κοιμήθηκα, αλλά είναι ευτυχία να δουλεύεις με τον Παντούρ!».
20:30. Ο «Φάουστ» ξεκινά.
{Είδα τον συγκλονιστικό "Φάουστ" του Τόμαζ Παντούρ στη Μαδρίτη (+ φωτογραφικό υλικό)}
Η μορφή του ηθοποιού που κρατά τον ρόλο του Φάουστ, το σώμα του και το προφίλ του, κάτω από κάποιους φωτισμούς, μοιάζει ίδιο με του Γ.Κ.. Όχι δεν είναι ιδέα μου. Συμφώνησε και το Μικρό Τέρας.
22:30. Η παράσταση τέλειωσε.
«Συγχαρητήρια», λέω στον Γ.Κ.
«Γιατί;»
«Για το ρίσκο»
(γελάει)
«Θα σκίσετε»
Στα μάτια του υπάρχει κάτι σαν χαρά και τρόμος μαζί. Υπάρχει αυτό που έχουν οι νέοι ηθοποιοί, μόλις βγουν απ’ τη δραματική σχολή και τους δοθεί ρόλος από σπουδαίο σκηνοθέτη. Άγχος και ενθουσιασμός, συγχρόνως.
Αγαπητό μου ημερολόγιο, το πόσο μ’ αρέσει που αγχώνεται, δεν το φαντάζεσαι! Το πόσο μ’ αρέσει που ρισκάρει, ενώ την ίδια στιγμή φοβάται, πόσο νεανικό και ηρωικό φαίνεται στα μάτια μου!Για να καταλάβεις, αν δεν υπήρχε κανείς γύρω μας, θα τον έπαιρνα μια αγκαλιά και θα του έλεγα «δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρεις περίφημα» Κι αυτός θα γκρίνιαζε: «κι αν με βάλει να κάνω πράγματα που δε μπορώ να κάνω;». Και θα του απαντούσα: «Δεν υπάρχει “δε μπορώ”, υπάρχει “δε θέλω”! Αρκεί που θέλεις πολύ!». Αλλά ο κόσμος είναι μπόλικος κι αντί αυτής της συζήτησης του λέω ξανά: «Όχι, μπράβο. Μπράβο για την επιλογή και το ρίσκο».
Ένας ένας, απ’ την πίσω πόρτα του θεάτρου, βγαίνουν οι ηθοποιοί και οι φίλοι τους φωνάζουν «Όλε!».
Η Μ. κι εγώ ρωτάμε τη γνώμη του Γ.Κ.:
«Πολλοί στην Ελλάδα μπορούν να φτιάξουν όμορφες στιγμές, αντίστοιχες ενός τέτοιου “ποιήματος”. Υπάρχουν αρκετοί, που μπορούν να φτιάχνουν όμορφους στίχους. Κανείς όμως ένα τόσο καλά οργανωμένο, πλήρες ποίημα. Ο Παντούρ είναι ένας ακόμη ηθοποιός πάνω στη σκηνή, αόρατος. Η ίδια η παράσταση λειτουργεί σαν ένας ηθοποιός. Πρωταγωνιστεί.»
«Αnother poem!», λέει ο Γ.Κ. στον Παντούρ.
«I’m done with that! Let’s drink!», απαντά και πάμε απέναντι.
23:00. Βar Portomarin
Η Μ. με τον Παντούρ και ο Γ.Κ. με τη σύζυγο του μόνιμου επιστημονικού συμβούλου της ομάδας του Παντούρ.
Μας έκανε εντύπωση που στην υπόκλιση εμφανίστηκαν μόνο 10 ηθοποιοί. Είχαμε την αίσθηση πως είχαν περάσει τουλάχιστον 20 απ’ τη σκηνή! Ο Παντούρ, περιγράφει, πως κι ο ίδιος, όταν τους καλούσε μετά την πρόβα για να κάνουν διορθώσεις, είχε διαρκώς το αίσθημα ότι κάποιοι έλειπαν.
Ο Ντόριαν, o video artist -που ζει το ...προσωπικό του δράμα γιατί το σπίτι του βρίσκεται πάντα σε μια τρέλα, με πέντε υπολογιστές και έντεκα μόνιτορ που τον κάνουν να πιστεύει πως κινδυνεύει η ζωή του εφόσον κοιμάται ανάμεσά τους- μας περιγράφει πως τις τρεις τελευταίες μέρες ήταν τόσο πιεσμένοι με το άγχος των αλλαγών πριν την πρεμιέρα που είχαν βρει το εξής κόλπο: όλοι οι καλλιτεχνικοί συντελεστές μιλούσαν μεταξύ τους μόνο για τον «Ληρ», για λόγους ...αποσυμπίεσης. «Ωωω, αυτό να το κρατήσουμε για τον “Ληρ”, θα ταιριάζει πολύ», έλεγαν με κάθε ευκαιρία.
Ο Γ.Κ. παίρνει δώρο από τους SILENCE, τους μουσικούς της παράστασης, το τελευταίο τους cd.
Έξω απ’ το μπαρ ο Γ.Κ. με ρωτάει πώς πιστεύω ότι θα φανεί στο αθηναϊκό κοινό η δουλειά του Παντούρ.
«Είναι ακριβώς αυτό που θέλουν», απαντώ.
02:00. Hotel Paseo Del Arte
«Καληνύχτα Φάουστ»
«Καληνύχτα Μαργαρίτα»
Σάββατο 22 Νοεμβρίου.
11:30. Μου κάνει «σκηνή».
Το πρωί του Σαββάτου με κοιτά από μια καινούρια πλάγια γωνία. Με κοιτά, αφήνει χρόνο, δε μιλάει, ξαναγυρνάει μπροστά. Την τρίτη φορά, με την πιο σωστά τοποθετημένη προσποιητή φυσικότητα, απαλλαγμένη απ’ όλο το πίσω κείμενο κι από κάθε υπαινιγμό, τόσο στα ίσα που κόντεψα να τον πιστέψω (και θα τον πίστευα αν δεν είχαν προηγηθεί δυο διστακτικές σιωπές), το ξεφουρνίζει, μ’ ένα επίσης προσποιητό κι εξ’ επί τούτου ρυτίδιασμα στο μέσο των φρυδιών του:
«Έχεις υλικό για το ημερολόγιό σου, έτσι;»
«Έχω.»
«Όλα εντάξει, δηλαδή;»
«Ναι, μια χαρά. Έχω πολύ υλικό. (παύση) Γιατί;»
«Όχι, τίποτα. Απλώς ρωτάω αν έχεις υλικό.»
«Έχω.»
«Εντάξει.»
Αδύνατον.
Δε μπορώ να γράψω τίποτα. Αυτό που θα γράψω, θα βρει τρόπο, γιατί τέτοιος είναι, να το δει. Αδύνατον να γράψω κι έπειτα να χρειαστεί να τον δω από κοντά. Δεν έχω τίποτα να πω. Ας πούμε αυτό. Πως δεν έχω τίποτα μα τίποτα να πω.
Στο ipad του Γ.Κ. φτάνουν inbox από ηθοποιούς που δηλώνουν θαυμαστές της δουλειάς του Παντούρ και δηλώνουν διαθέσιμοι.
12:00. Ραντεβού με τον «Ληρ». Μεσημέρι στην πλατεία Αγίας Άννας.
O Τομάζ, ο Ντόριαν, η Λίβια (η αδελφή και δραματουργός του Παντούρ) και ο Γ.Κ. μιλάνε για εκκρεμότητες που αφορούν στον «Ληρ».
Ο Γ.Κ. εύχεται στον Τομάζ και τη Λίβια χρόνια πολλά για τα χθεσινά γενέθλια της μητέρας τους. Οι δυο τους κοιτάζονται και ρωτάνε ο ένας τον άλλο αν του το είπε αυτός. Όχι, κανείς δεν του το είπε. Παθαίνουν πλάκα.
Ο Γ.Κ. συνεχίζει να βάζει πολλή ζάχαρη στον καφέ του. (Ναι, με εκπλήσσει αυτή η λεπτομέρεια.)
Συζητούν για την επερχόμενη συνάντηση του Παντούρ με τους έλληνες ηθοποιούς. Ο Παντούρ ψάχνει, θέληση, συγκέντρωση κι απόλυτη διαθεσιμότητα. Συμβαίνει κάτι μαγικό μεταξύ του Γ.Κ. και του Παντούρ. Δειλά ξεκινάει να πει κάτι ο ένας κι ο άλλος το συμπληρώνει. Έχουν ακριβώς τις ίδιες σκέψεις. Και μην φανταστείς πως είναι σκέψεις που θα έκανες εσύ κι εγώ. Οι ιδέες τους ταυτίζονται.
Γ.Κ.: «Με τη μισή έμπνευση απ’ αυτήν που είχες στον “Φάουστ” να δουλέψεις στον “Ληρ”, θα είναι υπέροχα».
Τ.Π.: «Με τη μισή έμπνευση δεν έρχομαι στην Ελλάδα. Ή την ίδια ή περισσότερη. Τίποτα λιγότερο»
Γελάμε.
Ο Ντόριαν και ο Γ.Κ.
Οι αποκλειστικές ειδήσεις περνάνε σα σφαίρες από μπροστά μου, αλλά κάνω πως δεν ακούω. Αν ήταν εδώ ο Βασίλης Μπουζιώτης θα έκανε πάρτυ.
15:30. Μου κάνει, ξανά, «σκηνή».
Η «σκηνή» που μου έκανε στις 11:30 επαναλαμβάνεται με απόλυτη συνέπεια στον τόνο, την απορία, το συνοφρύωμα, την προσποιητή ειλικρινή πρόθεση και τα παρελκόμενα, αρκετές φορές. Πάντα σα να ρωτάει πρώτη φορά. Σα να έπαιξε την παράσταση της Τετάρτης, μετά την παράσταση της Πέμπτης, έπειτα της Παρασκεύης κ.ο.κ.
Που τα πουλάς αυτά βρε Πατσίνο του ύφους, Ντε Νίρο της απορίας, Nίκολσον του χιούμορ, Χόπκινς της σπόντας, Κιμούλη της ατάκας;
Καίγεσαι, Γ.Κ., για το επόμενο ημερολόγιο!
Είναι τόσο ανυπόμονος που δεν του αρέσει καν να παραδίδει τη βαλίτσα του στα αεροδρόμια και προτιμά να την παίρνει μαζί του στην καμπίνα, για να μην περιμένει. Ορμητικός.
Τι συμβαίνει σ’ αυτό το είδος άντρα, αν δεν πάρει αυτό που θέλει, τη στιγμή που το θέλει;
Αγριεύομαι.
16:00. Μικρό Τέρας, πολύ χάρηκα που σε γνώρισα...
Η Μ. πρέπει να πάει στο Λονδίνο. Φεύγει. Μόνο 28 ώρες μαζί της και για κάποιο λόγο νιώθω σα να την ξέρω χρόνια.
[Συνεχίζεται...]
Διαβάστε επίσης:
Ο ΚΙΜΟΥΛΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ "ΛΗΡ" ΜΕ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΤΟΝ TOMAZ PANDUR. ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ
