Ο Σταύρος Μαρκάλας δεν έγινε ούτε ιατροδικαστής, ούτε κατασκευαστής οργάνων τελικά. Παρόλο που πάντα έχει αγωνία για το μέλλον, ξέρει πως έκανε καλά πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός. Για τις ανασφαλείες και τις ανησυχίες ολών των καλλιτέχνων που όμως τους συντηρούν μιλάει και το έργο του δασκάλου του, του Θοδωρή Γράμψα, το " 30 χρόνια ακριβώς" στο οποίο συμμετέχει και φέτος για δεύτερη χρονιά.
Το αρχικό μου όνειρο ήταν να γίνω ιατροδικαστής, άλλα ούτε καν το πλησίασα. Κάπου στην ηλικία των δεκατεσσάρων, είδα κάποια στιγμιότυπα από stand up comedy shows γνωστών ηθοποιών τις Αμερικής. Εκεί λοιπόν ήταν η αφετηρία της σκέψης να ασχοληθώ με αυτό. Οι πρώτες μου σπουδές που δεν είχαν καμία σχέση με αυτό: ήταν στην Κεφαλλονιά στο τμήμα τεχνολογίας μουσικών οργάνων. Μετά από αυτές τις σπουδές στόχος ήταν να γίνω και εγώ κωμικός. Ρώτησα και μου είπαν πως έπρεπε να πάω σε μια δραματική σχολή. Κατέληξα στην απόφαση να φοιτήσω στην Πράξη 7.
Εκεί όμως τα πράγματα άλλαξαν καθώς είδα τι είναι το θέατρο. Μετά από 3 χρόνια σπουδών ήρθαν οι πρώτες παραστάσεις: "Μην ακούς τις φωνες", "Ιφιγενεια εν Ταυροις", Ερωτοκριτος", Ερυθρά Νησος" και τώρα το "30 χρονια ακριβώς". Ένα έργο του δασκάλου μου Θοδωρή Γράμψα που άνετα μπορώ να πω ότι θέμα του εκφράζει κάθε νεο ηθοποιό, όπως εμένα. Η αγωνία για το μετά μεγάλη.... αλλά είναι και αυτή ένα κομμάτι της μαγείας αυτής της δύσκολης δουλειάς μας.
